Όταν ο καρδιακός άνθρωπος απουσιάζει…

Ο μεταμοντέρνος άνθρωπος έχει "ερωτευθεί" και θεοποιήσει το ψυχολογικό του κομμάτι, το οποίο σε πάμπολλα σημεία φλερτάρει το διανοητικό.

Ο ψυχολογικός άνθρωπος αγωνιώντας να θεραπευτεί, χρησιμοποιεί ως μέσο το εργαλείο που τον αρρώστησε, δηλαδή την ανάλυση, την ερμηνεία και την νοητική "αποδοχή" των εν γένει "αρνητικών" του πλευρών.

Έτσι ταυτίζεται στην πραγματικότητα με το ιδανικό της ελεγκτικότητας των εγωϊκών του μηχανισμών, και το μόνο που ξεχνάει να κάνει είναι να χτυπήσει την πόρτα της πιο γνήσιας εκδοχής του εαυτού του: την παιδικότητά του.

Συνεπαρμένος απ' την ιδέα της δήθεν ψυχοθεραπείας, αρνείται να κάνει λάθη.

Αλλά κυρίως αρνείται να ξαφνιάσει τον εαυτό του.

Πιστεύει πως μπορεί να γίνει κανείς δρομέας μετρώντας ψυχαναγκαστικά τα βήματα του, ένα ένα...

Σε κάθε όμως βήμα, ο καρδιακός άνθρωπος απουσιάζει.

Κι όσο καθυστερεί η ζωή, καθυστερεί και η ανάσταση... 

Πως θεραπεύεται το ψυχικό τραύμα;... (Διαβάστε ΕΔΩ)