Πάρα πολλοί ελκύονται από το ενδεχόμενο να ξεκινήσουν σπουδές
ψυχολογίας.
Αρκετοί από αυτούς, επιλέγουν ως αντικείμενο πτυχιακών
σπουδών την ψυχολογία ή την συμβουλευτική.
Το 100% όσων -λιγότερο ή περισσότερο-νέων ανθρώπων με
ειλικρίνεια, θέληση και σοβαρότητα λένε πως θέλουν να σπουδάσουν ψυχολογία, ή
να ασχοληθούν επαγγελματικά με την ψυχοθεραπεία κινούνται από την ανεπίγνωστη
κι έντονη επιθυμία τους να ανακαλύψουν και να γιάνουν τις δικές τους ψυχικές
πληγές.
Επειδή όμως είναι δύσκολο να αποδεχτεί ένας έξυπνος και
ικανός πως έχει πληγές, ότι είναι ευάλωτος, προτιμά να καμουφλάρει την ανάγκη
του για θεραπεία χρησιμοποιώντας το προσωπείο της επαγγελματικής ιδιότητας.
Να την μεταμφιέσει σε ανάγκη να μάθει για την ψυχολογία, να
βοηθήσει και να θεραπεύει τους άλλους.
Βεβαίως και είναι γνήσια και σημαντική η επιθυμία σου να
βοηθάς τους άλλους, μόνο όμως εφόσον προηγείται η επίγνωση των δικών σου
τραυμάτων, η ανάληψη της ευθύνης τους, και η σε βάθος χρόνου διευθέτηση τους.
Συνιστώ λοιπόν ανεπιφύλαχτα σε όποιον θέλει να σπουδάσει
ψυχολογία ή να γίνει ψυχοθεραπευτής, να πάρει το συντομότερο το ρίσκο να
ξεκινήσει ο ίδιος την προσωπική του ψυχοθεραπεία με αυτόν που γνήσια
εμπιστεύεται.
Αν μετά από την περάτωση με επάρκεια ενός κύκλου ατομικής κι
ομαδικής ψυχοθεραπείας, συνεχίζει να θέλει να σπουδάσει το αντικείμενο, τότε η
απόφασή του αυτή θα πατάει σε καθαρότερο και πιο στερεό έδαφος.
Η προοπτική αυτής της απόφασης θα έχει διαφορετικά θεμέλια
και πιο ευοίωνα κίνητρα κι εξέλιξη, για τον ίδιον και για τους άλλους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου