Ο
έμψυχος άνθρωπος, στον βαθύτερο πυρήνα του, είναι απόλυτα ελεύθερος.
Μια
βασική ένδειξη της ασυνείδητης αναγνώρισης της ελευθερίας του είναι το άγχος,
το συνεχές κραυγαλέο ή ανεκλάλητο παράπονο, η φανερή ή μυστική οδύνη, η
δυσαρέσκεια για την παρούσα λανθάνουσα υπαρξιακή του κατάσταση.
Ο
ελεύθερος, αλλά αλλοτριωμένος άνθρωπος, συχνά ελέγχει τα όρια της ελευθερίας
του, παραβιάζοντάς τα.
Προτιμά
συχνά -έστω και ασυνείδητα- να διακινδυνεύσει τους βασικούς πυλώνες της
ψευδο-ασφάλειας του (υγεία, οικονομική ευρωστία, κοινωνική καταξίωση),
προκειμένου να έρθει αντιμέτωπος με τα κατ' ουσίαν ζητήματα της ύπαρξης του (το
νόημα της ζωής, του θανάτου, της μοναξιάς, της ελευθερίας).
Χρησιμοποιεί
τον πόνο και την οδύνη σαν κάτοπτρο μέσα στο οποίο καθρεφτίζει το αρχικό και
-απ' την κατ' επίφαση "πραγματική" του ζωή- λησμονημένο όνειρο της
αληθινής ελευθερίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου