Αυτές τις μέρες, με αφορμή το δημοψήφισμα, συνδεθήκαμε με τα «ηρωικά», τα θυμώδη και τα φοβικά μας κομμάτια.
Οι περισσότεροι με τις πλευρές μας, που καθώς είναι εγγύτερα στην επιφάνεια της συνείδησης, διεκδίκησαν και πήραν τον χώρο που τις αναλογεί στην εξωτερική μας στάση και συμπεριφορά προς τους άλλους και στην ατομική επιλογή απόφασης: ο φόβος, η ανασφάλεια, για άλλους η διεκδικητικότητα και ο θυμός, η λογική και η υπολογιστική- "λογιστική" πλευρά σε άλλους.
Κυρίως, όπως γίνεται σε κάθε περίπτωση πίεσης, κρίσης, και "επείγουσας απόφασης", οι περισσότεροι από μας προβάλλαμε στους αντίθετους -οι "ναι" στους "όχι", και οι "όχι" στους "ναι"- τις πιο σκοτεινές, υποσυνείδητές μας πλευρές.
Εκείνες που προκειμένου να παραμείνουν ανέπαφες κι αυτογνωστικά ασαφείς, και ανενεργές στο οπλοστάσιο της συνειδητότητάς μας, χρειάζεται πάντα να προβάλλονται στους "κακούς"-αντίπαλους άλλους, με την κρυφή κι ανομολόγητη ελπίδα πως ούτε αυτήν την φορά θα αποκτήσουμε πρόσβαση στο σύνολο των προσωπείων μας.
Πως και αυτήν την φορά την γλυτώσαμε την αυτό-αποκάλυψη...
Ίσως όταν μείνουμε μόνοι, μακριά από τα βλέμματα και τις ιαχές της επιδοκιμασίας και της κατακραυγής των άλλων, θα ήταν χρήσιμο να προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε με διάθεση αποδοχής και αποκάλυψης την παραπάνω επίγνωση.
Όσο πιο κοντά έρθει στην θέαση του εαυτού αυτή η επίγνωση, τόσο πιο εύκολα και αποτελεσματικά θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας για το «αντίπαλο δέος», να συν-χωρέσουμε στο "καλάθι" της καρδιάς μας όλους εκείνους που αποφάσισαν, και συνεχίζουν να αποφασίζουν διαφορετικά από μας... Να γίνει η πρόκληση πρόσκληση σε γεύμα ,με όλους τους συνδαιτυμόνες να έχουν βλεμματική επαφή μεταξύ τους σ αυτόν τον … «μυστικό δείπνο».
Ίσως έτσι θα έρθει και αυτή η στιγμή που οι κούφιες, ξύλινες ευχές περί αποφυγής της πόλωσης και του εθνικού διχασμού βρουν αληθινό εσωτερικό αντίκρισμα.
Μέσα σε ανθρώπινες ψυχές όπου το "ξένο" βρίσκει χώρο, γιατί απλά συνειδητοποιείται πως πάντα ήταν εκεί, σε μια γωνιά, και περίμενε τον "Κύριο της άμαξας" να το αναγνωρίσει ως ... δικό του.
Αυτή είναι η ισχυρότερη μορφή αντίστασης στην μαζική λαίλαπα της συλλογικής λήθης κι αποχαύνωσης...
Αυτό εννοώ όταν εύχομαι να γίνουμε "καλύτεροι" άνθρωποι...
Διαβάστε το παρακάτω άρθρο:
