Το βιβλίο αυτογνωσίας: "Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι": Που μπορείτε να το βρείτε;

Το βιβλίο «Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι», του ψυχολόγου Δρ. Γρηγόρη Βασιλειάδη μπορείτε να το αποκτήσετε –και διαδικτυακά- με έκπτωση από το βιβλιοπωλείο «Ιανός»: https://www.ianos.gr/to-psixotherapeitiko-taksidi-0341126.html

από το βιβλιοπωλείο "Πρωτοπορία":

http://www.protoporia.gr/to-psychotherapeytiko-taxidi-p-408072.html   

από το βιβλιοπωλείο "Πολιτεία":

http://www.politeianet.gr/books/9786185067496-basileiadis-grigoris-iwritegr-to-psuchotherapeutiko-taxidi-241155  ,

από το “Public”: http://www.public.gr/product/books/greek-books/family-home/self-improvement-body-and-spirit/to-psyhotherapeytiko-taksidi/prod7160346pp/

Και απ’ το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων «Εν Πλω» (Εμπορικό Κέντρο ATRIUM, Χαριλάου Τρικούπη 6-10, 106 79 Αθήνα, τηλ. 2111198900-1).
http://www.aftognosia.gr/sumvouleutiki/224-a.html

Η οργή και το τραύμα που τραυματίζει...

Πολύ συχνά στην ψυχοθεραπεία ο θεραπευόμενος νιώθει οργή, απογοήτευση, εγκατάλειψη και προδοσία από τον θεραπευτή του.

Αυτά –κυρίως τα αρνητικά- συναισθήματα καθρεφτίζουν βασικά τραύματα, μη επουλωμένα, που σχηματοποιήθηκαν σε πρώιμες φάσεις της ψυχικής εξέλιξης του, καθώς είχε αποκλειστική κι απόλυτη ανάγκη την υπερ-παρουσία των γονιών του.

Τραύματα και σήμερα νωπά που απαιτούν με την παραμικρή ευκαιρία – κρίση να βγουν στην επιφάνεια της θεραπευτικής σχέσης, ακριβώς για να αποδείξει η τελευταία τον θεραπευτικό της χαρακτήρα.

Η εμπειρία μου δείχνει πως σε αρκετές περιπτώσεις η ασυνείδητη επιθυμία διαλεύκανσης του τραύματος προσκρούει σθεναρά στο αίτημα του θεραπευόμενου να παραμείνει το τραύμα κρυφό, ανέγγιχτο, αδιευκρίνιστο, στην ουσία αθεράπευτο.

Έτσι, πολύ συχνά, όταν αναδύεται ο θυμός, η απογοήτευση, το αίσθημα της προδοσίας, ως αποτέλεσμα της παρούσας θεραπευτικής σχέσης, ο θεραπευόμενος, τρομαγμένος βιάζεται να χρησιμοποιήσει την οργή του ως μοχλό προκειμένου να βγει από την σχέση. Αποδίδοντας τα αρνητικά του συναισθήματα αποκλειστικά στα χαρακτηριστικά του θεραπευτή του και στους «κακούς» του θεραπευτικούς χειρισμούς.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το πιο «ζουμερό» και καρποφόρο συστατικό της ψυχοθεραπείας –δηλαδή η ζωντανή σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με νωπά τραύματα και αιμάζουσες  ανάγκες- παραγνωρίζεται και, δυστυχώς, παραμένει αναξιοποίητο.

Ο θεραπευόμενος, βγαίνοντας με οργή από την σχέση, διατηρεί την ψευδαίσθηση πως παρέμεινε άτρωτος από την ανεπάρκεια, την «κακότητα», ή τους πλημμελείς χειρισμούς ενός ανίκανου ψυχοθεραπευτή.

Στην πραγματικότητα, από τον δεύτερο (τον θεραπευτή) του αφαιρέθηκε η δυνατότητα της ιαματικής παρέμβασης μέσα από την ανάδειξη του λανθάνοντος ζητήματος, ενώ ο πρώτος, κρατώντας σφιχτά, αλλά ερμητικά κλειστή –σαν να είναι ο όντως «θησαυρός» του- την βαλίτσα της αυτοδικαίωσης, θα συνεχίσει να την περιφέρει θριαμβευτικά –αλλά τραυματικά- στις μελλοντικές του σχέσεις –θεραπευτικές και μη- μένοντας αγιάτρευτος, και έχοντας παρέα την χωρίς επίγνωση ορφάνια του… 

Ψυχοθεραπεία, προβολές, facebook, το πρόβλημα και ο θησαυρός   

Πως να βοηθήσεις αν πρώτα δεν βοηθηθείς ο ίδιος; Αν δεν γίνεις παιδί, πως να μεγαλώσεις;

Πως να βοηθήσεις αν πρώτα δεν βοηθηθείς ο ίδιος;

Αν δεν γίνεις παιδί, πως να μεγαλώσεις;

Αν δεν δεις καθαρά τα πράγματα, πως να μην έχεις αποκλειστικό κίνητρο της "αγαθοεργίας" σου την ενοχή...;

Συχνά σ’ ακούω να μου λες ή να το υπονοείς στις συνεδρίες:

«Μα πως ν’ αφήσω τους γονείς μου αβοήθητους…!;», εννοώντας πως νιώθεις ένοχος επειδή θέλεις να ζήσεις ανεξάρτητα από τις δικές τους επιταγές ζωής κι ευτυχίας, προτροπές και κατευθύνσεις.

Πως φοβάσαι τρομαχτικά το ενδεχόμενο να συγκρουστείς –κυρίως- με τους εσωτερικευμένους σου γονείς, επειδή μια τέτοια σύγκρουση μπορεί να σου καταδείξει την αδυναμία σου να στηρίζεις τις προσωπικές σου θέσεις κι αιτήματα.

Όπως τότε που, φύσει και θέσει, ήσουν απόλυτα εξαρτημένος από κείνους.

Στο βάθος πιστεύεις πως δεν μεγάλωσες.

Πως μες τον πυρήνα της ταυτότητας σου ακόμα κυριαρχεί ο ρόλος του παιδιού της οικογένειας της καταγωγής σου.

Η ταύτιση σου με αυτόν τον ρόλο είναι που καθορίζει τις επιλογές σου, ή τους περιορισμούς των επιλογών σου.

Κι εγώ, αναλογιζόμενος τα παραπάνω, σου λέω:

«Γίνε περισσότερο έντιμος. Δεσμεύσου να δεις τους φόβους σου πίσω από την ανάγκη σου να «στέκεσαι» άκαμπτος σαν μπαστούνι, ως ες αεί διορισμένος υπάλληλος, εντεταλμένος βοηθός των γονιών σου. Αν δεν αυτονομηθείς, δεν θα μπορέσεις, ούτως ή άλλως, να τους στηρίξεις, όπως το χουν ανάγκη…

»… Αν δεν αφήσεις τους γονείς σου να μεγαλώσουν, πως θα μεγαλώσεις εσύ…;!

Πάψε να γίνεσαι, καταναγκαστικώ τω τρόπω,  «γονιός» των γονιών σου, αν θες κάποια στιγμή πραγματικά να τους βοηθήσεις να γίνουν αυτό που και κείνοι λαχταρούν: οι γονείς σου!...

Να αναλάβουν δηλαδή ψυχικά και υπαρκτικά τον γονεϊκό τους ρόλο απέναντί σου.

Πίστεψέ με, τον έχουν τόση ανάγκη, όση τον έχεις κι εσύ… 

Γιατί, αν δεν τους επιτρέψεις εκείνους να γίνουν γονείς, ούτε εσύ θα μπεις στον ρόλο του παιδιού, που τόσο χρόνια λαχταράς, αλλά ακόμα τον ατενίζεις ως ανεπίλυτη εκκρεμότητα μέσα σου…

Κι εσύ το ξέρει πολύ καλά: Αν δεν γίνεις πρώτα «παιδί», μην περιμένεις να διεκδικήσεις επάξια, με σοβαρότητα κι ελπίδα, τον ρόλο του ενήλικά στην ζωή σου…».

http://www.aftognosia.gr/2010-07-20-21-41-08/219--a-.html

Απ' το δημοψήφισμα στην κατά μέτωπο συνάντηση με τους καθρέφτες μου...

Αυτές τις μέρες, με αφορμή το δημοψήφισμα, συνδεθήκαμε με τα «ηρωικά», τα θυμώδη και τα φοβικά μας κομμάτια.

Οι περισσότεροι με τις πλευρές μας, που καθώς είναι εγγύτερα στην επιφάνεια της συνείδησης, διεκδίκησαν και πήραν τον χώρο που τις αναλογεί στην εξωτερική μας στάση και συμπεριφορά προς τους άλλους και στην ατομική επιλογή απόφασης: ο φόβος, η ανασφάλεια, για άλλους η διεκδικητικότητα και ο θυμός, η λογική και η υπολογιστική- "λογιστική" πλευρά σε άλλους.

Κυρίως, όπως γίνεται σε κάθε περίπτωση πίεσης, κρίσης, και "επείγουσας απόφασης", οι περισσότεροι από μας προβάλλαμε στους αντίθετους -οι "ναι" στους "όχι", και οι "όχι" στους "ναι"- τις πιο σκοτεινές, υποσυνείδητές μας πλευρές.

Εκείνες που προκειμένου να παραμείνουν ανέπαφες κι αυτογνωστικά ασαφείς, και ανενεργές στο οπλοστάσιο της συνειδητότητάς μας, χρειάζεται πάντα να προβάλλονται στους "κακούς"-αντίπαλους άλλους, με την κρυφή κι ανομολόγητη ελπίδα πως ούτε αυτήν την φορά θα αποκτήσουμε πρόσβαση στο σύνολο των προσωπείων μας.

Πως και αυτήν την φορά την γλυτώσαμε την αυτό-αποκάλυψη...

Ίσως όταν μείνουμε μόνοι, μακριά από τα βλέμματα και τις ιαχές της επιδοκιμασίας και της κατακραυγής των άλλων, θα ήταν χρήσιμο να προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε με διάθεση αποδοχής και αποκάλυψης την παραπάνω επίγνωση.

Όσο πιο κοντά έρθει στην θέαση του εαυτού αυτή η επίγνωση, τόσο πιο εύκολα και αποτελεσματικά θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας για το «αντίπαλο δέος», να συν-χωρέσουμε στο "καλάθι" της καρδιάς μας όλους εκείνους που αποφάσισαν, και συνεχίζουν να αποφασίζουν διαφορετικά από μας... Να γίνει η πρόκληση πρόσκληση σε γεύμα ,με όλους τους συνδαιτυμόνες να έχουν βλεμματική επαφή μεταξύ τους σ αυτόν τον … «μυστικό δείπνο».

Ίσως έτσι θα έρθει και αυτή η στιγμή που οι κούφιες, ξύλινες ευχές περί αποφυγής της πόλωσης και του εθνικού διχασμού βρουν αληθινό εσωτερικό αντίκρισμα.

Μέσα σε ανθρώπινες ψυχές όπου το "ξένο" βρίσκει χώρο, γιατί απλά συνειδητοποιείται πως πάντα ήταν εκεί, σε μια γωνιά, και περίμενε τον "Κύριο της άμαξας" να το αναγνωρίσει ως ... δικό του.

Αυτή είναι η ισχυρότερη μορφή αντίστασης στην μαζική λαίλαπα της συλλογικής λήθης κι αποχαύνωσης...

Αυτό εννοώ όταν εύχομαι να γίνουμε "καλύτεροι" άνθρωποι...

Διαβάστε το παρακάτω άρθρο:

http://www.aftognosia.gr/sumvouleutiki/224--a-.html

Η ψυχολογία της εσωτερικής παραφύλαξης: Ζήτα χωρίς να περιμένεις...

Μην περιμένεις τίποτα απ’ τους ανθρώπους.

Ναι, να χεις «θέλω», να τα αρθρώνεις! Ναι να τα διατρανώνεις! Ναι, να μάθεις να διεκδικείς, να ζητάς, αλλά όχι, να μην περιμένεις να ανταποκριθούν οι άλλοι θετικά στα αιτήματά σου…! Όχι μόνο γιατί αυτό δεν πρόκειται να σου συμβεί! Αλλά, κυρίως, γιατί αυτή η αυτό-υπονομευτική αναμονή σε «κλέβει» μέσα στο ίδιο σου το σπίτι…

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν σε πρώτη ανάγνωση –πολύ περισσότερο σε πιο βαθιά επίπεδα θέασης!- ούτε καν τα δικά τους αιτήματα που έχουν απ’ τον εαυτό τους…!

Πολύ λιγότερο είναι βέβαια σε θέση να τα βάλουν σε λόγια, κι ακόμα λιγότερο να  διεκδικήσουν την υλοποίησή τους.

Πως λοιπόν να σου προσφέρουν μια «νταμιτζάνα κρασί», πώς να ικανοποιήσουν τις δικές σου ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις, αφού συνήθως δεν είναι καν σε θέση να προσφέρουν ούτε ένα «ποτήρι νεράκι» στην ίδια τους την ύπαρξη που χρόνια ξεροσταλιάζει από δίψα…!

Αν θες να κάνεις κάτι χρήσιμο για σένα, κοίτα να δεις κατάματα την δική σου «δίψα»… Αν πάσχεις από ανημπόρια, ναι, αυτήν να δεις κατάματα!

Κοίτα να αντιληφθείς τους λόγους για τους οποίους συνεχώς προσδοκάς, περιμένεις οι «κακομοίρηδες» οι «άλλοι» να σε … ξεδιψάσουν.

Γιατί θες συνεχώς και με … συνέπεια να αυτο-ματαιώνεσαι;!

Ο στ’ αλήθεια διψασμένος ψάχνει να βρει ζωντανές πηγές στον τόπο του, όχι άνυδρες ερήμους για να σβήσει την δίψα του. Κι αν δεν έχει τέτοιες ο τόπος του, μαζεύει τα μπογαλάκια του και μεταναστεύει. Ψάχνει άλλους πιο γόνιμους τόπους.

Κατ’ αρχάς, εκπαιδεύσου στο να αρκείσαι στα πολύ λίγα που χουν να σου δώσουν οι άλλοι. Στην πραγματικότητα, δεν έχουν τίποτα να σου δώσουν. Τίποτα, πέρα από τις προβολές τους. (Μην πας μακριά, κι εσύ μια απ’ τα ίδια έχεις να τους δώσεις…!).

Να ζητάς! Ναι, αλλά, όχι, να μην περιμένεις!

Κάθε φορά που νομίζεις πως κάτι έχεις ανάγκη, πως κάτι θες, και χρειάζεσαι, να λες στον εαυτό σου: «κάνε υπομονή βρε παιδί, δώσε τόπο στην βιασύνη που χεις σώνει και καλά να λάβεις σήμερα αυτό που θέλεις. Ούτως, ή άλλως, δεν θα το πάρεις σήμερα. Κάνε απαντοχή να δούμε: θα πάθεις μήπως κάτι αν δεν το λάβεις σήμερα;! 

Κι αν πάλι δεν πάθεις και τίποτα κακό, ε τότε μήπως είναι λάθος σου που τόσο βιάζεσαι…;! Και την επόμενη φορά, θα βιαστείς λιγότερο: θα δώσεις περισσότερο χώρο μέσα σου, μην τυχόν σε τουμπάρει πάλι αυτή η απατεώνισσα, η «κλέφτρα». η βιάση…».

Ο στόχος σου: Να ρθει η στιγμή που δεν θα προσδοκάς τίποτα.

Όχι όμως από απογοήτευση και απελπισιά! Όχι τέτοιο «τίποτα»! Δεν θα προσδοκάς από περίσσια γνώση και άσκηση. Επειδή θα χεις δει πως έχουν στ’ αλήθεια τα εντός σου πράμματα…

Κι αν αυτό το «τίποτα» δεν γίνει αφορμή αυτοτιμωρίας, και βιασμού, αν δεν γίνει έναυσμα νευρωσικής αυτομομφής, ε τότε μπορεί να γίνει αφετηρία αναγεννητικής αυτοδιεύρυνσης, νέας, πιο βαθιάς συνειδητότητας…

Τότε, φίλε μου, απ’ αυτό το «τίποτα», ίσως, αν είσαι έτοιμος, πηγή ύδατος ζώντος να ξεχειλίσει απ’ το κέντρο της καρδιάς σου, που είναι ο πυρήνας της ύπαρξής σου…

Τα ψίχουλα των «άλλων» θα χουν πάει από καιρό περίπατο!

Βλέπεις, ήλιος και φεγγάρι δεν λάμπουν μαζί κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό…!

Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι....

Διάλεξη στα Χανιά, με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ, με θέμα: "Το σύνδρομο της ελληνικής οικογενειακής πολυκατοικίας: Ο φόβος και ο πόθος της συνάντησης με τον εαυτό και τους άλλους...» (Σάββατο 30 Μαΐου, στις 20.00 μ.μ. - Νεώριο του Μόρο, - Παλιό λιμάνι Χανίων

Είναι θλιβερό να σε ρωτάνε οι «δικοί σου» «τι κάνεις;», εσύ να σαι χάλια, και για να μη σε «πρήζουν» και να μη σε «μπριζώνουν» χειρότερα, εσύ να λες: «όλα καλά κι ωραία!..».

Πόσοι νέοι άνθρωποι βρίσκονται σε ψυχοθεραπεία επειδή έχουν εκπαιδευτεί να προστατεύουν τους γονείς τους απ’ τα αυθεντικά τους συναισθήματα, για την ζωή τους αλλά και για τις οικογενειακές τους σχέσεις…!!!

Έχουν μεταβληθεί σε «άτυπους» γονείς στην θέση των γονιών τους, κι αφού οι δεύτεροι δεν απέδειξαν πως είναι σε θέση να διαχειριστούν ούτε τα δικά τους «δύσκολα» συναισθήματα, τα παιδιά τους αναγκάζονται να «αυτό-ευνουχίζονται», να «αυτο-φιμώνονται», γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως αν ανοίξουν το στόμα τους θα επιβαρυνθούν ακόμα περισσότερο ψυχικά από τα παρεπόμενα της χρόνιας κατάθλιψης των γονιών τους.

Κατάθλιψη, που μη μπορώντας – η σε ασυνείδητο επίπεδο, μη θέλοντας- οι ίδιοι να διαχειριστούν, την φορτώνουν στα γονεοποιημένα τους παιδιά με την μορφή των καταναγκαστικών «συμβουλών», των αποτρεπτικών «οδηγιών», της συναισθηματικής «ακράτειας», των επαναλαμβανόμενων παραπόνων…

Οι παραπάνω αγχώδεις κι αγχογόνες «παραινέσεις» από τους ανικανοποίητους γονείς σχεδόν πάντα αποσκοπούν στην δική τους συναισθηματική αποφόρτιση, αν και συνήθως προτάσσουν ως επιχείρημα το ψυχικό όφελος των «αδύναμων» παιδιών τους…

Ποτέ βέβαια η αποφόρτιση δεν έρχεται ως αποτέλεσμα της ακούσιας απώλειας της προσωπικής ευθύνης. Αντίθετα, είναι συνήθως μεσοπρόθεσμο αποτέλεσμα της αιματηρής ανάληψης της υπαρξιακής μας ευθύνης…

http://www.aftognosia.gr/ekpaideytika-seminaria/237--q-r-30-2000-.html

Η Ψυχοθεραπεία ως μοχλός επίλυσης ψυχικών εκκρεμοτήτων

Συζητάμε εδώ και καιρό την αμφιθυμία της να εκφράσει τα συναισθήματά της στην μητέρα της. Έχει καταντήσει να είναι θέμα «taboo» η επικοινωνία που αφορά την σχέση της με την μάνα της.

«Ούτως ή άλλως, δεν θα βγει τίποτα κι αν της μιλήσω… Να, κι ο αδερφός μου, που προσπάθησε να την μιλήσει, βρήκε την πόρτα «κλειστή»…», λέει δικαιολογώντας την δυσκολία της να της απευθυνθεί.

Εσύ που είσαι θυμωμένη/ θυμωμένος με την μάνα ή τον πατέρα σου, συνήθως έχεις την πεποίθηση πως ο λόγος που θα ήθελες να της/ του εκφράσεις ελεύθερα τα συναισθήματά σου για κείνην/ κείνον είναι κυρίως για να σου ζητήσουν συγνώμη για τις ατέλειές και τα λάθη που πιστεύεις πως έκαναν κατά την διαπαιδαγώγηση σου.

«Ένα συγνώμη περιμένω τόσα χρόνια…» μου λες, και πιστεύεις πως αν το ακούσεις οι πληγές μέσα σου θα θεραπευτούν.

Νομίζεις πως αν σε ακούσει η μάνα ή ο πατέρας σου και μετανιώσει για ό,τι κακό έκανε, το πληγωμένο παιδί μέσα σου θα δικαιωθεί και θα λυτρωθεί.

Δεν είναι όμως αυτός ο βασικός λόγος που διακαώς θέλεις να τους μιλήσεις.

Στην πραγματικότητα εκείνο που βαθιά σε πληγώνει είναι πως όταν χρειάστηκες να γίνουν οι γονείς σου μάρτυρες των ζωντανών συναισθημάτων του «εδώ & τώρα» της παιδικής σου ηλικίας, της απύθμενης ανάγκης σου για αποδοχή, κι αργότερα στην εφηβεία αυτής για εμπερίεξη των συγκρουόμενων μέσα σου συναισθημάτων, συνήθως εκείνοι ήταν ψυχικά απόντες.

Πλήττεσαι από την αίσθηση ενός τραυματικού κενού που το αποδίδεις στην πλημμελή αντιμετώπιση-παρουσία από τους γονείς σου μιας ευρείας γκάμας από δύσκολα δικά σου συναισθήματα. Με άλλα λόγια, δεν δημιούργησαν τις ευνοϊκές για σένα προϋποθέσεις ώστε να μπορείς χωρίς ενοχές να βιώνεις τα αντιφατικά σου συναισθήματα στο επίπεδο της ζωντανής διάδρασης μαζί τους.

Επειδή ήταν –συνήθως με μη λεκτικό κι ασυνείδητο τρόπο- αποτρεπτικοί κι απαγορευτικοί στην ανάγκη σου για αυθεντική έκφραση, αυτή η ανάγκη σταδιακά καταπνίγηκε, ενώ σφραγίστηκε ενδοψυχικά με το «βουλοκέρι» της ενοχής.

Κάθε φορά που ως ενήλικος ένιωθες την ανάγκη να «φωνάξεις» το πώς νιώθεις στην σχέση σου με την μητέρα σου, μια ακινητοποιητική φωνή ενοχής μέσα σου μετρίαζε την ένταση της επιθυμίας σου, καθηλώνοντας σε ακούσια «αφωνία», με το επιχείρημα πως: «αν πεις αυτά που θες, θα τους αρρωστήσεις/ θα πάθει η υγεία τους, ή θα πεθάνουν…».

Εκείνο που σήμερα σου λείπει δεν είναι να «βρεις το δίκιο σου» όπως πιθανά η ενοχοποιητική φωνή μέσα σου σου υπαγορεύει πως πρέπει να διεκδικήσεις. Αυτή η «φωνή» ξέρει –καλύτερα από σένα- πως έτσι –δηλαδή χρησιμοποιώντας ευλογοφανή και λογικά επιχειρήματα- α) θα σε αποτρέψει από όποια αξίωση ελπιδοφόρας διεκδίκησης του «δίκιου σου», και β) ακόμα κι αν ο γονιός σου δεχτεί να σου ζητήσει συγνώμη, ο χρόνιος πόνος σου δεν θα λυτρωθεί.

Εκείνο που σήμερα χρειάζεσαι είναι να βάλεις –έστω και για λίγο- την «λογική» φωνή της «πανταχού παρούσας» ενοχής στην άκρη, προκειμένου να απευθυνθείς στους γονείς σου μιλώντας τους για τα όποια σου συναισθήματα. Όχι όμως με την πρόθεση να «δικαιωθείς», αλλά να τους καταστήσεις –ίσως για πρώτη φορά- μάρτυρες της αυθεντικής σου ψυχικής παρουσίας. Για να μπείτε, με αφορμή τις αποκαλύψεις σου, σε μια σχέση που μπορεί να εμπεριέξει τις μαρτυρίες, όλων των πλευρών, με αυτιά παρόντα, ανοιχτά και ευήκοα…

Στην περίπτωση που ένας, ή και οι δύο γονείς σου έχουν πεθάνει, πάλι μπορείς να τους καταστήσεις μάρτυρες της εσώψυχης παρουσίας σου με συμβολικούς τρόπους.

Γράφοντας τους επιστολές, ή ομολογώντας μεγαλόφωνα τα συναισθήματά σου για κείνους, σκέψεις και αισθήσεις σου που ενώ αφορούν τον τρόπο που βίωσες την σχέση σου μαζί τους, δεν εκφράστηκαν όσο αυτοί ήταν εν ζωή.

Το θέμα, σε κάθε περίπτωση, είναι να βιώσεις την μαρτυρία που δεν βίωσες, τους τρόπους, τα λόγια, και τους «δρόμους» που μέσα σου έμειναν απάτητοι.

Όταν τα «φαντάσματα» που σε στοιχειώνουν, και με το αίτημα της επίλυσης των ψυχικών εκκρεμοτήτων, σε κρατούν δέσμιο στο παρελθόν αντιμετωπιστούν, ανοίγει ο δρόμος σου να ζήσεις στο παρόν, αξιοποιώντας της αληθινές σου δυνατότητες.  

Το βιβλίο που θα σας ταξιδέψει στο κέντρο της ψυχής & των σχέσεων! "Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι: Απ' τον φόβο της σκιάς, στο φως της επίγνωσης"!

Ο ψυχολόγος, το όνειρο, και η φωτεινή επίσκεψη της σκιάς...

Μια επίσκεψη της αθέατης ψυχής.

Μια κάθετη τομή στην ψυχοπνευματική μου ενάργεια.

Συνέβη την παραμονή της γέννησης του πρώτου μου παιδιού.

Ένα οξύ, υποχθόνιο άγχος που είχε κάνει την εμφάνισή του με την μορφή έρπητα με είχε εξουθενώσει τις προηγούμενες ημέρες.

Εκείνο το βράδυ όμως που δωρίστηκε μια ενόραση με τον μανδύα ενός φωτεινού ονείρου από τον χώρο της σκιάς:

Γοητευμένος εξερευνούσα με θαυμασμό κι έκπληξη ένα τεράστιο σπίτι…

Αναρίθμητα τα δωμάτια.. Έμοιαζε διώροφο.

Σε κάθε δωμάτιο που επισκεπτόμουν, καθώς σαν επισκέπτης τα περιδιάβαινα, συναντούσα ένα άλλο, νέο πλαίσιο! Τελείως διαφορετικό κάθε φορά!

Κάθε δωμάτιο του σπιτιού ένας άλλος κόσμος…!

Μια νέα, διαφορετική πολυπληθή παρέα από άγνωστα σε μένα άτομα, χαρακτήρες και πρόσωπα, άλλη αισθητική και διακόσμηση. Ένα ιδιαίτερο κλίμα συντροφιάς…

Περνούσα από χώρο σε χώρο, αρμέγοντας με τις αισθήσεις μου την πρωτόγνωρη για μένα ποικιλότητα ανθρώπινων τύπων, αισθητικών & συντροφιών.

Λες και στο καθένα από τα πάμπολλα δωμάτια του κάθε ορόφου διοργανωνόταν ένα ξεχωριστό πάρτι με διαφορετικούς ανθρώπους!

Η αίσθησή μου όμως παρόλα αυτά ήταν πως ο ιδιοκτήτης –αν και άγνωστος!- ήταν ένας!

Καθώς σαν μέλισσα πετούσα από χώρο σε χώρο, είχα έντονη την αίσθηση μιας πληθωρικής, σχεδόν οργασμικής ικανοποίησης και χαράς…!

Κάποια στιγμή, πριν φύγω από το σπίτι, συναντώ στον διάδρομο την ιδιοκτήτρια (ή υπεύθυνη διαχείρισης του σπιτιού), και -με αυθάδεια!- την ρωτώ: «Πόσο πάει το ενοίκιο;»

Μου απαντά: «14.000 ευρώ…».

Αν και το ποσό φαντάζει απλησίαστα υπέρογκο για τα μέτρα μου, μέσα μου, πριν ξυπνήσω απ’ το όνειρο, φλερτάρω το ενδεχόμενο να το νοικιάσω…

………………………………………..

Όλα αυτά μου φάνηκαν τότε ακαταλαβίστικα..

Αν και μυστηριώδες, αινιγματικό κι ακατάληπτο για μένα τότε το περιεχόμενο του ονείρου, δεν χρειάστηκε καν να το καταγράψω για να μείνει στην μνήμη μου ανεξίτηλα σημαντικό…

Τώρα, είμαι σε θέση να αναγνωρίσω πως ήταν μια κάθετη τομή στην οριζόντια διάσταση του χρονικού-υπαρξιακού ορίζοντα της ζωής μου.

Μια λανθάνουσα, μεταμφιεσμένη απάντηση στο συνθληπτικό μου άγχος, που ταυτόχρονα μορφοποιούσε την αγωνία μου σκιαγραφώντας το περιεχόμενό της.

Στα χρόνια που ακολούθησαν κλήθηκα –χωρίς την συνειδητή μου συνήθως συγκατάθεση- να διερευνήσω το ψυχικό μου δυναμικό.

Να το αγγίξω και να το διευρύνω, καθώς διαλεγόμουν με το πλήθος των προσωπείων της προσωπικότητάς μου.

Στο όνειρο, το ανεκπλήρωτο δυναμικό της ψυχής μου με προσκαλεί να το συναντήσω μέσα στην ποικιλομορφία των διαφορετικών δωματίων. Των αποσπασμένων κομματιών μου, που όμως συστεγάζονται στο ίδιο οίκημα, το οποίο ανήκει σε έναν –άγνωστο ακόμα- ιδιοκτήτη.

Οι υποπροσωπικότητές μου που ακόμα φοβάμαι να γνωρίσω διασκεδάζουν την αμφιθυμία και τον τρόμο μου να τις συναντήσω προμηνύοντας μου αισθήματα ικανοποίησης και πρωτόγνωρης χαράς. Είναι η χαρά που πολύ αργότερα θα αρχίσω να βιώνω καθώς πειραματίζομαι με τις ανεξιχνίαστες εκδοχές του εαυτού μου. Καθώς τις προσεγγίζω μεταγγίζοντας το ενεργειακό τους δυναμικό, και –κυρίως- αποφασίζοντας να τις στεγάσω κάτω από την ίδια στέγη!

Αν και φαινομενικά μοιάζει να υπηρετούν ξεχωριστούς στόχους και νοήματα, όμως –το όνειρο το λέει καθαρά!- ο ιδιοκτήτης και το σπίτι είναι ένα (πάμπολλα δωμάτια ενός ενιαίου σπιτιού)!

Αν και δεν γνωρίζω τον ιδιοκτήτη, αν και το ποσό της υπενοικίασης –δηλαδή το κόστος που θα κληθώ να καταβάλλω για να αξιοποιήσω τις ενεργειακές δυνατότητες του χώρου- μοιάζει να υπερβαίνει απαγορευτικά τις οικονομικές μου δυνατότητες, αν και προβληματίζομαι για το πώς θα μπορέσω να το διαθέσω, όμως, παρόλη την αμφιθυμία μου, μια εντός μου φωνή με υπερφίαλη αυθάδεια με ενθαρρύνει να το διαπραγματευτώ…

Τα βήματα προς την ανάδυση της επιθυμίας... (Κάντε κλικ και διαβάστε ΕΔΩ το άρθρο!)

Η ψυχοθεραπεία, ο ψυχολόγος, οι κρίσεις πανικού και οι ερωτευμένοι

Οι πιο δύσκολοι «πελάτες» της ψυχοθεραπείας είναι οι άνθρωποι που πάσχουν από κρίσεις πανικού, και οι ερωτευμένοι.

Τόσο οι πάσχοντες από κρίσεις πανικού, όσο και αυτοί/ αυτές που βιώνουν έναν αδικαίωτο, ματαιωμένο έρωτα θέλουν να βγουν απ’ το «σκοτεινό τούνελ», α) χωρίς να βλέπουν που πάνε –επειδή εθελοτυφλούν, και το δυσκολότερο!- β) χωρίς να τους το γνωστοποιήσει ο θεραπευτής! (Δηλαδή, χωρίς να αποκτήσουν επίγνωση του γεγονότος της εκούσιας τυφλότητάς τους…).

Οι μεν πρώτοι πάσχουν συνήθως από κρίσεις επειδή –σε ασυνείδητο επίπεδο- αρνήθηκαν, και συνεχίζουν να αρνούνται να βιώσουν και να επεξεργαστούν δυσάρεστα κι επίπονα συναισθήματα κι εμπειρίες που έχουν την αφετηρία τους σε ένα συνήθως τραυματικό γεγονός. Θέλουν, αν είναι δυνατόν, να πάψουν να υποφέρουν από κρίσεις πανικού, χωρίς όμως να αγγίξουν, και πολύ περισσότερο να δουν κατάματα τον πραγματικό τους φόβο που οι κρίσεις πανικού, αφού λειτουργούν ως υπεκφυγή, τον συγκαλύπτουν, τον ενισχύουν και τον σταθεροποιούν. Χωρίς να έρθουν σε επαφή με την άρνησή τους να αγγίξουν τον φόβο τους.

Ζητάνε να σταματήσουν οι κρίσεις, κατά κάποιον τρόπο.. «μαγικά», κατά προτίμηση χωρίς την δική τους συμμετοχή κι ανάληψη ευθύνης στο άνοιγμα του «μαύρου κουτιού». Δηλαδή, δίχως να αδειάσουν την ντουλάπα τους από τους σκελετούς που συνεχίζουν για χρόνια να δεσμεύουν το ψυχικό τους δυναμικό υποτάσσοντας το στην επένδυση του λανθάνοντος φόβου…

Συνήθως, αρνούνται σθεναρά να δουν την σύνδεση ανάμεσα στα συμπτώματά τους και στα αληθινά ψυχικά τους αιτήματα, που παραμένουν, γι’ αυτόν τον λόγο, ερμητικά ανεπίγνωστα.

Οι δε ερωτευμένοι, μιλούν ακατάπαυστα για την εστιασμένη – όπως νομίζουν- αιτία του πόνου τους, την οποία βέβαια έχουν αποθέσει στον άνθρωπο που χωρίς ανταπόκριση και -εν τούτοις- διακαώς επιθυμούν.

Πως είναι όμως δυνατόν να εμμένεις στο να επιθυμείς κάποιον που, κατ’ εξακολούθηση & με συνέπεια σε αρνείται, μερικώς ή ολοκληρωτικά; Που σε απορρίπτει, σε μειώνει, ή σε ματαιώνει; Πώς να επιμένεις να συνδέεσαι με αυτήν την ματαιωτική σου επιθυμία, και μάλιστα με αμείωτη ένταση, αν στην πραγματικότητα αυτό που ενδοψυχικά ζητάς δεν είναι η ίδια η απόρριψη, η ματαίωση και η εγκατάλειψη προσωποποιημένη…;

Οι αδικαίωτα ερωτευμένοι εμμένουν στη γυναίκα, ή στον άνδρα που εμφανώς απορρίπτει την προσφορά του έρωτά τους, γιατί προτιμούν ασυνείδητα να… βρουν το δέντρο για να χάνουν συστηματικά το δάσος…

Προτιμούν ασυνείδητα να βιώνουν την συγκαλυμμένη κι ενοχική τους οργή, την αδιεκπεραίωτη θλίψη, τον φόβο και τον πόνο της εγκατάλειψης, επενδύοντας ψυχικά σ’ ένα πρόσωπο και σε μια κατάσταση που τους θυμίζει τις συνθήκες του αρχικού τους τραύματος.

Προτιμούν να καθρεφτίζουν τα δύσκολα συναισθήματα -με τα οποία χρειάζεται να έρθουν σε επαφή- στο απορριπτικό πρόσωπο –που συνεχώς κάνουν το «λάθος» να ερωτεύονται!- παρά να στραφούν με πρόθεση ενδοσκόπησης κι αποκάλυψης στην πραγματική πηγή της αμφιθυμίας τους. Δηλαδή, στις ανεπίλυτες οιδιπόδειες συγκρούσεις και στις τραυματικές σχέσεις με τους γονείς & κηδεμόνες τους.

Η δική μου ευθύνη και ο ρόλος από την θέση του ψυχοθεραπευτή είναι να διευκολύνω της διαδικασία της διερεύνησης του εαυτού και το αίτημα της επίγνωσης των ψευδών προσωπείων πίσω από τις υπεκφυγές των συμπτωμάτων. Δεν είναι να συμμαχώ με την λήθη, την άρνηση ή την διαστρέβλωση της αλήθειας.

Στις παραπάνω όμως περιπτώσεις, χρειάζεται συχνά να εξαντλήσω τα αποθέματα της υπομονής μου, με την ελπίδα πως τελικά το αίτημα της φοβισμένης ψυχής για αυτοαποκάλυψη θα υπερτερήσει στις συνεχείς μάχες που δίνει ενάντια στις εσωτερικές φωνές. Τις φωνές εκείνες που δελεαστικά ενθαρρύνουν την ψυχική απροθυμία, το βούλιαγμα στην παραίτηση και την αυτουπονομευτική απελπισία.

Ο φόβος της δέσμευσης... (Κάντε "κλικ" και διαβάστε εδώ!)

Διαφορετική Ματιά - Another Look For You: ΤΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ του Γρηγόρη Βασιλειάδη

Διαφορετική Ματιά - Another Look For You: ΤΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ του Γρηγόρη Βασιλειάδη: Τι λέει ο συγγραφέας για το βιβλίο του:

Διαφορετική Ματιά - Another Look For You: ΤΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ του Γρηγόρη Βασιλειάδη

Διαφορετική Ματιά - Another Look For You: ΤΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ του Γρηγόρη Βασιλειάδη: Τι λέει ο συγγραφέας για το βιβλίο του:

Ψυχοθεραπεία & Συμβουλευτική online μέσω skype

Το Skype μου δίνει την δυνατότητα να βλέπω, συμβουλευτικά & θεραπευτικά  ανθρώπους που, επειδή ζουν σε απομακρυσμένες από την Αθήνα περιοχές, ή στο εξωτερικό, ή λόγω κινητικής δυσκολίας, δεν μπορούν να με συναντήσουν στο γραφείο μου.
Εάν σας ενδιαφέρει αυτό το ενδεχόμενο, και για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφτείτε το site:

http://www.aftognosia.gr/sumvouleutiki/142-online-skype-symvoyleftiki-psychotherapeia.html

Η ψυχολογία της σκιάς: Τα ψυχολογικά προβλήματα και η επίγνωση της σκιάς

Η σκιά δημιουργείτε όταν πέσει το φως πάνω σ ένα αντικείμενο. Όταν το φως του ήλιου πέσει πάνω σ’ ένα πρόσωπο τότε ένα κομμάτι του φωτός επειδή δεν μπορεί να το διαπεράσει δημιουργεί έναν χώρο "άφωτο". Έναν χώρο που συνήθως ο άνθρωπος επειδή δεν έχει πρόσβαση δεν τον βλέπει, δεν τον αντιλαμβάνεται.

Συνήθως εμείς οι άνθρωποι ό,τι διαφεύγει από την εμβέλεια της όρασής μας θεωρούμε πως δεν υπάρχει. Και ό,τι δεν υπάρχει, είναι λογικό να πιστεύουμε πως δεν μπορεί να μας επηρεάσει. Ό,τι δηλαδή αγνοούμε, το υποτιμούμε, δεν ασχολούμαστε μαζί του, λες και είναι ανύπαρκτο...

Στην περιοχή της ψυχής όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού μας το αγνοούμε, όπως αγνοεί αυτός που βλέπει από την επιφάνεια της θάλασσας ένα παγόβουνο, επειδή δεν μπορεί να δει τι κρύβεται τον τεράστιο όγκο του πάγου που κρύβεται από κάτω του.

Αν κλωτσήσουμε όμως τον κορμό ενός δέντρου επειδή θεωρούμε πως είναι ασθενικός και λεπτός, χωρίς να υπολογίσουμε ότι μπορεί να έχει από κάτω του μια βαθιά διακλαδισμένη ρίζα, τότε με πόνο θα διαπιστώσουμε πως κάναμε λάθος που το κλωτσήσαμε…

Ό,τι κατά καιρούς καταπιέσαμε από την επίγνωση της συνείδησης μας, αυτό δεν εξαφανίστηκε αλλά αντίθετα μεγάλωσε σε ένταση, και διευρυμένο συνήθως βρήκε ασφαλή καταφυγή στα υπόγειά της ψυχής μας, στο ασυνείδητο κομμάτι του εαυτού μας. Καθώς είναι εκεί εγκατεστημένο για χρόνια έχει αναπτύξει μηχανισμούς να επηρεάζει τις σκέψεις και την συμπεριφορά μας, χωρίς εμείς συνήθως να παίρνουμε χαμπάρι την ύπαρξη του.

Οι δυσκολίες στις κοντινές μας σχέσεις, τα ψυχικά μας προβλήματα που αποτυπώνονται συνήθως στις μη προσαρμοστικές κι απρόβλεπτες συμπεριφορές μας, η παρουσία ενός εαυτού μας που μας φέρνει σε αμηχανία και δυσφορία, τα οργανικά προβλήματα και οι οξείες ή οι χρόνιες ασθένειές μας συνήθως έμμεσα μας υποψιάζουν πως κάτι δεν πάει τόσο καλά μέσα μας και στην ζωή μας. Πως υπάρχει κάποιος κόμπος μπερδεμένος που μας εμποδίζει να ζήσουμε την ζωή που θέλουμε και μας αξίζει

Όπως ένα φυσικό αντικείμενο δημιουργεί σκιά επειδή είναι το ίδιο εμπόδιο στο φως, με το ίδιο τρόπο και ό,τι γνωρίζουμε, ό,τι χρησιμοποιήσαμε σαν "μαξιλάρι" επανάπαυσης, ασφάλειας και λήθης, ό,τι φανερά και συνειδητά τροφοδοτεί τον αυτοματοποιημένο μας εαυτό, χωρίς να προάγει το αναπάντεχο, το νέο, το ανατρεπτικό στην ζωή μας, τότε αποκρύπτει αυτό που ακόμα δεν εμπειραθήκαμε, αυτό που ακόμα δεν ανακαλύψαμε γιατί δεν αποκαλυφθήκαμε..

Παραδόξως όμως, ό,τι δημιουργεί "σκιά" φτιάχνει ένα χώρο κρυμμένης, λανθάνουσας δύναμης. Ένα πραγματικό, μυστηριακό χώρο που, στον βαθμό που κανείς τον εξερευνά για να τον γνωρίσει, πληρώνοντας το κόστος του ταξιδιού, γίνεται ο ίδιος φλόγα, φως που αποκαλύπτει, όχι μόνο ό,τι κρύβεται στην δική του σκιά, αλλά και τις δυνατότητες των άλλων να μεταμορφωθούν στην φωτεινότερες τους εκδοχές!...

Αποκτήστε το νέο βιβλίο για την αυτογνωσία σε βάθος! "Το Ψυχοθεραπευτικό ταξίδι: Από τον φόβο της σκιάς, στο φως της επίγνωσης": http://www.aftognosia.gr/sumvouleutiki/224--a-.html

Το δίλημμα και η επιθυμία...

Γεμάτη δυσπιστία για την εγκυρότητα της επιθυμίας σου, μου λες:

«Δεν ξέρω τι να κάνω…! Να του το πω; να του εκφράσω αυτό που θέλω, ή όχι;

Αν του μιλήσω ανοιχτά, ίσως σκεφτεί για μένα το τάδε…. Δεν ξέρω, φοβάμαι… Άστο καλύτερα…».

 ..............................

Με θλίψη σε κοιτάω που τόσο πολύ να φοβάσαι να ζήσεις. Αναρωτιέμαι μονάχος, τι σου έταξαν και έδωσες την υπόσχεση να παραμείνεις μινιατούρα του εαυτού σου, και σε ποιόν το υποσχέθηκες;

Τόσα «λεφτά» να χεις άραγε επενδύσει στην εικόνα του λίγου μέσα σου. Ούτε κι εσύ δεν είσαι πεπεισμένη για την λογική αυτού του δισταγμού. Από συνήθειας όμως… φοβάσαι.

«Αντί να αναρωτιέσαι, κάντο…!» σου λέω.

«Η ζωή προχωράει! Κι εσύ προσπαθείς να την συγκρατήσεις διανοητικοποιώντας τις επιθυμίες σου. Θες άραγε να δεις ποια είναι η πραγματικότητα;! Η μήπως τρέφεσαι από τις δάφνες ενός ειδώλου ζωγραφισμένου σαν αδύναμη φιγούρα. Σαν φωνή εγκλωβισμένη στην επάρκεια του λίγου;

Η ζωή ξέρεις Μαρία είναι πρόβλημα, γιατί κάθε μέρα χρειάζεται να λύνεις τον εαυτό σου από τον κάβο που δεμένη αγναντεύεις το πέλαγο της απ’ την ασφάλεια της παιδικής σου ηλικίας, για ν’ ανοίγεσαι σ’ αυτό με γεμάτα τα πανιά της επιθυμίας.

Πως θα δεις ποια είσαι; Ποιος είναι ο άλλος για σένα; Πως θα δεις κατάματα πόσο πολύ επιθυμείς, και πόσο –στ’ αλήθεια!- φοβάσαι, αν δεν το πεις αυτό που θες;

Κι εγώ σου λέω πως εκείνο που θ’ αντικρίσεις αν τολμήσεις να δοκιμάσεις είναι πως τίποτα δεν είναι τόσο τρομαχτικό όσο το έπλασες!

Πως εσύ είσαι άλλη απ’ αυτή που άρρωστα «ερωτεύτηκες». Πως ο άλλος είναι πιο άνθρωπος απ’ ό,τι το σχεδίασες. Πως μπορείς να μεγαλώσεις, κυρίως επειδή φοβάσαι να μεγαλώσεις! Επειδή αυτό που μόνο φοβάσαι είναι μήπως ξαφνικά τ αποδεχτείς πως είσαι ήδη μεγάλη… Πως είσαι σε θέση να βαδίζεις στα μονοπάτια των σχέσεων χωρίς τα δεκανίκια των παιδικών σου φαντασιώσεων.

Μην ανησυχείς! Το «παιδί» δεν θα το χάσεις. Πάντα εκεί θα ναι μέσα σου, μάρτυρας του δυναμικού σου. Αρωγός της εξέλιξής σου. Αναντικατάστατη σκάλα προς την εκπλήρωση των δυνατοτήτων σου…

Μόνο, άφησε το για λίγο. Βγες για λίγο από την επιρροή του, και σύντομα αυτό θα γίνει γενναιόδωρος σπόνσορας των ταξιδιών σου…!

Διάβασε ΕΔΩ τι είναι πίσω από την κατάθλιψη;! http://www.aftognosia.gr/2010-07-20-21-40-46/189-2014-03-15-11-16-37.html