Από καταναλωτής γίνει υποκείμενο του έρωτα

Ως καταναλωτής του έρωτα, δεν μπορείς να τον γνωρίσεις…

Οι καταναλωτές του έρωτα, μην αντέχοντας τον βαρετό εαυτό τους, προσπαθούν να τον αποφύγουν καταναλώνοντας το αντικείμενο του πόθου τους.

Ο υποψήφιος σύντροφος θεάται μόνο ως ευκαιρία πλήρωσης του κενού, όχι ως υποκείμενο που δικαιούται να ζητά και να λαμβάνει.

Ο τρόμος που συνοδεύει την πιθανότητα μακρόχρονης συμπόρευσης με τον «αγαπημένο», μετατρέπει τον «ερωτευμένο» σε θηρευτή, και τον ερώμενο σε θύμα.

Τα περισσότερα προβλήματα σου- βιοτικά και ψυχικά- θα αποκατασταθούν, στον βαθμό που μεταμορφώνεσαι από καταναλωτή του έρωτα σε αυθεντικό ερωτικό άνθρωπο...

Διαβασε εδω ενα σχετικό άρθρο: http://www.aftognosia.gr/2010-07-20-21-41-08/180-2014-02-27-14-59-47.html

Η ψυχολογία της επιθυμίας: Τι φοβάσαι;...

Γεμάτη δυσπιστία για την εγκυρότητα της επιθυμίας σου, μου λες:

«Δεν ξέρω τι να κάνω…! Να του το πω; να του εκφράσω αυτό που θέλω, ή όχι;

Αν του μιλήσω ανοιχτά, ίσως σκεφτεί για μένα το τάδε…. Δεν ξέρω, φοβάμαι… Άστο καλύτερα…».

Με θλίψη σε κοιτάω που τόσο πολύ να φοβάσαι να ζήσεις. Αναρωτιέμαι μονάχος, τι σου έταξαν και έδωσες την υπόσχεση να παραμείνεις μινιατούρα του εαυτού σου, και σε ποιόν το υποσχέθηκες;

Τόσα «λεφτά» να χεις άραγε επενδύσει στην εικόνα του λίγου μέσα σου. Ούτε κι εσύ δεν είσαι πεπεισμένη για την λογική αυτού του δισταγμού. Από συνήθειας όμως… φοβάσαι.

«Αντί να αναρωτιέσαι, κάντο…!» σου λέω.

«Η ζωή προχωράει! Κι εσύ προσπαθείς να την συγκρατήσεις διανοητικοποιώντας τις επιθυμίες σου. Θες άραγε να δεις ποια είναι η πραγματικότητα;! Η μήπως τρέφεσαι από τις δάφνες ενός ειδώλου ζωγραφισμένου σαν αδύναμη φιγούρα. Σαν φωνή εγκλωβισμένη στην επάρκεια του λίγου;

Η ζωή ξέρεις Μαρία είναι πρόβλημα, γιατί κάθε μέρα χρειάζεται να λύνεις τον εαυτό σου από τον κάβο που δεμένη αγναντεύεις το πέλαγο της απ’ την ασφάλεια της παιδικής σου ηλικίας, για ν’ ανοίγεσαι σ’ αυτό με γεμάτα τα πανιά της επιθυμίας.

Πως θα δεις ποια είσαι; Ποιος είναι ο άλλος για σένα; Πως θα δεις κατάματα πόσο πολύ επιθυμείς, και πόσο –στ’ αλήθεια!- φοβάσαι, αν δεν το πεις αυτό που θες;

Κι εγώ σου λέω πως εκείνο που θ’ αντικρίσεις αν τολμήσεις να δοκιμάσεις είναι πως τίποτα δεν είναι τόσο τρομαχτικό όσο το έπλασες!

Πως εσύ είσαι άλλη απ’ αυτή που άρρωστα «ερωτεύτηκες». Πως ο άλλος είναι πιο άνθρωπος απ’ ό,τι το σχεδίασες. Πως μπορείς να μεγαλώσεις, κυρίως επειδή φοβάσαι να μεγαλώσεις! Επειδή αυτό που μόνο φοβάσαι είναι μήπως ξαφνικά τ αποδεχτείς πως είσαι ήδη μεγάλη… Πως είσαι σε θέση να βαδίζεις στα μονοπάτια των σχέσεων χωρίς τα δεκανίκια των παιδικών σου φαντασιώσεων.

Μην ανησυχείς! Το «παιδί» δεν θα το χάσεις. Πάντα εκεί θα ναι μέσα σου, μάρτυρας του δυναμικού σου. Αρωγός της εξέλιξής σου. Αναντικατάστατη σκάλα προς την εκπλήρωση των δυνατοτήτων σου…

Μόνο, άφησε το για λίγο. Βγες για λίγο από την επιρροή του, και σύντομα αυτό θα γίνει γενναιόδωρος σπόνσορας των ταξιδιών σου…! 

Διάβασε εδω ένα σχετικό άρθρο: http://www.aftognosia.gr/2010-07-20-21-40-46/217-2014-07-03-14-17-16.html

Η ψυχολογία της χυλόπιτας: Να επιζητάς την ανασφάλεια...

Μου λένε συχνά στο γραφείο, ιδιαίτερα νεαροί άντρες: «Είμαι δειλός, συνεσταλμένος, γιατί φοβάμαι μην φάω χυλόπιτα…».

Κι εγώ τους λέω: «Κοίτα να αρχίζεις μεθοδευμένα και συστηματικά να αρχίζεις να τρως χυλόπιτες!»

Εννοώντας, πως έχει πολύ μεγάλη αξία να δοκιμάζει κανείς τα όρια της εφευρετικότητας, της συναισθηματικής διαχείρισης της «αποτυχίας», των ανοχών, και των ικανοτήτων που ούτε καν φαντάζεται πως έχει.

Αντίθετα, γνωρίζω πως η καλύτερη μέθοδος για να αισθάνεται κάποιος αποτυχημένος και εν τέλει καταθλιπτικός είναι να θεωρήσει την ασφάλεια της απροσπάθειας μαξιλαράκι καθησυχασμού, και, επιζητώντας να αποφύγει τις αποτυχίες από το βιογραφικό του, καταντήσει στο τέλος της ζωής του ένας άπραγος άνθρωπος γεμάτος από ψυχικές εκκρεμότητες, χωρίς την προοπτική της επίλυσης τους και της εσωτερικής του ολοκλήρωσης…

Διαβάστε ΕΔΩ το παρακάτω σχετικό άρρθο: http://www.aftognosia.gr/sumvouleutiki/199-2014-04-10-13-40-36.html

Ψυχολογος! Θέλω να σπουδάσω ψυχολογία κι εγώ!: Σπουδές Ψυχολογίας και Ψυχοθεραπεία

Πάρα πολλοί ελκύονται από το ενδεχόμενο να ξεκινήσουν σπουδές ψυχολογίας.

Αρκετοί από αυτούς, επιλέγουν ως αντικείμενο πτυχιακών σπουδών την ψυχολογία ή την συμβουλευτική.

Το 100% όσων -λιγότερο ή περισσότερο-νέων ανθρώπων με ειλικρίνεια, θέληση και σοβαρότητα λένε πως θέλουν να σπουδάσουν ψυχολογία, ή να ασχοληθούν επαγγελματικά με την ψυχοθεραπεία κινούνται από την ανεπίγνωστη κι έντονη επιθυμία τους να ανακαλύψουν και να γιάνουν τις δικές τους ψυχικές πληγές.

Επειδή όμως είναι δύσκολο να αποδεχτεί ένας έξυπνος και ικανός πως έχει πληγές, ότι είναι ευάλωτος, προτιμά να καμουφλάρει την ανάγκη του για θεραπεία χρησιμοποιώντας το προσωπείο της επαγγελματικής ιδιότητας.

Να την μεταμφιέσει σε ανάγκη να μάθει για την ψυχολογία, να βοηθήσει και να θεραπεύει τους άλλους.

Βεβαίως και είναι γνήσια και σημαντική η επιθυμία σου να βοηθάς τους άλλους, μόνο όμως εφόσον προηγείται η επίγνωση των δικών σου τραυμάτων, η ανάληψη της ευθύνης τους, και η σε βάθος χρόνου διευθέτηση τους.

Συνιστώ λοιπόν ανεπιφύλαχτα σε όποιον θέλει να σπουδάσει ψυχολογία ή να γίνει ψυχοθεραπευτής, να πάρει το συντομότερο το ρίσκο να ξεκινήσει ο ίδιος την προσωπική του ψυχοθεραπεία με αυτόν που γνήσια εμπιστεύεται.

Αν μετά από την περάτωση με επάρκεια ενός κύκλου ατομικής κι ομαδικής ψυχοθεραπείας, συνεχίζει να θέλει να σπουδάσει το αντικείμενο, τότε η απόφασή του αυτή θα πατάει σε καθαρότερο και πιο στερεό έδαφος.

Η προοπτική αυτής της απόφασης θα έχει διαφορετικά θεμέλια και πιο ευοίωνα κίνητρα κι εξέλιξη, για τον ίδιον και για τους άλλους...

Διαβάστε εδώ το παρακάτω άρθρο: http://www.aftognosia.gr/sumvouleutiki/68-psychotherapeia-to-monopati-pros-tin-aftognosia.html

Ψυχολόγος: η ψυχοθεραπεία ως καθρέφτης μέσα στον οποίο βλέπεις εσένα και τον άλλον

Εκτός από τον «σκληρό δίσκο» , τον εαυτό σου, και τις απεριόριστες του δυνατότητες και προοπτικής αυτοανακάλυψης, υπάρχουν και πολλά software, «μαλακοί δίσκοι» στους οποίους είναι καταγεγραμμένο το ρεπερτόριο των επιμέρους προσωπείων σου, δηλαδή των συστημάτων των ρόλων που από μικρός καλείσαι να εκδραματίσεις μέσα στις σχέσεις σου.

Μες το «προγραμματισμό» σου εκτός από την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, εκτός από την δική σου ακολουθία και ρεπερτόριο στάσεων και συμπεριφορών, έχεις εντάξει και αυτές των άλλων.

Μέσα στην προσπάθειά σου να ελέγξεις το σύνολο των εκδοχών και των προοπτικών μιας σχέσης, ώστε καμιά δυνατότητα να μην ξεφύγει από τον έλεγχό σου, έχεις εγκλείσει στο software της ψυχικής σου στάσης και το πώς ο άλλος, ο εταίρος της σχέσης θα αντιδράσει σε αυτό που ο ίδιος αντιλαμβάνεσαι ως αυτοεικόνα σου!

Αυτό κανονικά έχει ως αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί και ο άλλος στο προσχέδιό σου, και να μην δεις ποτέ την δική του, ανεξάρτητη θέση και αντίδραση σε σένα.

Σε μεγάλο λοιπόν βαθμό ο «άλλος» δεν υπάρχει, αφού είναι ενταγμένος στο περίπλοκο σύστημα των προβολών σου. Κι αν υπάρχει, δεν το επιτρέπεις ποτέ εσύ  να τον δεις, όπως αυτός είναι, αφού η ανεξάρτητη -από την ικανότητα σου να προβλέπεις γι αυτόν- παρουσία του θα θέσει σε κίνδυνο το οικοδόμημα της χρόνιας αυτοεικόνας σου.

Όμως ευτυχώς! Πρώτον, συνήθως μέσα από την ψυχοθεραπεία, η αυτοεικόνα σου αναπροσαρμόζεται στα νέα αιτήματα που θέτεις για την ζωή σου. Και μαζί της αλλάζουν και προσαρμόζονται οι προσδοκίες που έχεις από τους άλλους.

Κατά δεύτερον, ο άλλος ανεξάρτητα από τις προβολές μας- είναι πάντα απρόβλεπτος, μοναδικός και –σε κάποιον ανεξάρτητο βαθμό- επιλέγει διαφορετικά πράγματα απ’ αυτά που εμείς περιμένουμε.

Διάβασε ΕΔΩ ένα σχετικό κείμενο!

Απωθημένα συναισθήματα και Ψυχοθεραπεία

Γνωρίζω μέρος του σκοταδιού εντός μου σημαίνει γνωρίζω μέρος των πιο "χαρισματικών" ζωοφόρων πλευρών μου. 

Οι άνθρωποι ζητάμε συνεχώς να είμαστε "καλοί", "επιθυμητοί", κι "ηθικοί", αγνοώντας το κόστος που ενέχει η επίταξη της ψυχικής ενέργειας στην αναζήτηση του κίβδηλου θησαυρού. 

Έτσι αρνούμαστε τις πτυχές του εαυτού μας που θα μπορούσαν να μας "συστήσουν" με τους αληθινούς μας πόθους, με τους μεγάλους "έρωτες" της ψυχής μας! 

Όμως σκοτεινές πλευρές είναι και τα ανεπιθύμητα συναισθήματα μας (ο φόβος, ο θυμός, η διάθεση για απαξίωση, για μόνωση, η κακότητα, ο παρορμητισμός, και άλλα). 

Συνήθως ο άνθρωπος που δεν αποφάσισε να μπει σε «ζωντανή» ψυχοθεραπευτική διαδικασία, δεν γνωρίζει το εύρος, την γκάμα αλλά και το βάθος των απωθημένων συναισθημάτων του. 

Έτσι, συχνά, αυτά επενεργούν στην ζωή του χωρίς την δική του συγκατάθεση και καθορίζουν "αρνητικά", ακόμα και καταστροφικά τις σχέσεις του με τους άλλους. 

Γνωρίζοντας κανείς σταδιακά τις πτυχές της εσωτερικής του ζωής -η οποία είναι συνήθως μια άγνωστη, αλλά όχι ακατοίκητη χώρα- αρχίζει να δοκιμάζει τις ψυχικές του αντοχές, επιθυμίες και δυνάμεις. 

Καταρρίπτει μέσα του τους αντιπαραγωγικούς "μύθους" για τον εαυτό του, και τις σχέσεις. 

Αναθεωρεί τον σκοπό και το νόημα της ζωής του, αλλά και της ζωής γενικότερα. 

Φέρνοντας τους παιδικούς του φόβους στο φως της επίγνωσης, τους μετατρέπει σε πηγή δημιουργικότητας, ζωντανής σχέσης με τον βαθύτερο του πυρήνα και λειτουργικότητας στην καθημερινή του ζωή. 

Αρδεύοντας την κρυμμένη ψυχική ενέργεια που λανθάνει στις αθέατες πληγές, διευρύνει την αυτοεικόνα του, κι επενδύει την αυθεντικότερη βούλησή του στην πραγμάτωση των σημαντικών υπαρξιακών του σκοπών.

Ένα σχετικό άρθρο! (Διαβάστε ΕΔΩ!)

Κατάθλιψη, μοναξιά, φόβος για σχέσεις: Η Ψυχολογία της εποχής

Έχω δει και βλέπω θεραπευτικά αρκετούς gays.

Πριν λίγο ένας νεαρός άντρας βγήκε απ΄το γραφείο μου.

Με επισκέφτηκε για να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα κατάθλιψης που το βασανίζουν.
Νιώθει πολύ μόνος. Θέλει να μπει σε μια σταθερή, ζεστή ανθρώπινη σχέση, αλλά δεν μπορεί. Το κλίμα, μου λέει ,στους gays δεν επιτρέπει τις σε βάθος χρόνου ψυχικές επενδύσεις. Κουράστηκε να προσπαθεί να φτιάξει μια πιο σοβαρή σχέση, και συνέχεια να «τρώει πόρτα»…Ένιωσα την μοναξιά του, το αφόρητο βάρος της.

Θέλω με την καρδιά μου να είμαι κοντά του στην προσπάθειά του να αυτοαποκαλυφθεί, εάν το θελήσει...

Straight & gays φοβόμαστε την αναπτυσσόμενη οικειότητα.
Όσο πιο πολύ αυτή βαθαίνει, μοιάζει μαζί της να βαθαίνει κι ό φόβος μας να δουμε –μέσα στον καθρέφτη του συντρόφου μας- ποιοι είμαστε: Να βγουν στην φόρα όλες οι παιδικές μας πληγές, να καταρρεύσουν οι φαντασιώσεις μας, να νιώσουμε ανεπανάληπτα ευάλωτοι, να χρειαστεί να μεγαλώσουμε.

Μεγαλώνω σημαίνει είμαι σε επαφή με τις πληγές μου, σέρνομαι στα πατώματα, και ταυτόχρονα, τις παίρνω στην αγκαλιά μου για να τις περιθάλψω. Για να με φροντίσω.

Για κάποιους ανθρώπους το επώδυνο αυτής της διαδικασίας ωρίμανσης μοιάζει ιδιαίτερα τρομαχτικό. Φοβούνται πως θα διαλυθούν.

Έχουν χτίσει χρόνιες άμυνες στηρίζοντας μια ζωή φόβου, συναισθηματικής αποστέρησης, ψυχικής ψευδο-αυτάρκειας.

Χάρηκα που ο νεαρός τόλμησε να ρθει σε μένα να καταθέσει τον πόνο του. Να ζητήσει στήριξη από έναν άνδρα, για να γίνει πιο «άνδρας».

Ο ανδρισμός ελάχιστα έχει να κάνει με τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Πολύ περισσότερο υποδηλώνει τον άνθρωπο που ενώ πολύ φοβάται να δεχτεί φροντίδα, να εκτεθεί, να αλλάξει, να μεταμορφωθεί, ενώ όλα αυτά και πολλά περισσότερα τα φοβάται, ωστόσο παίρνει το ν φόβο του αγκαλιά και ξεκινάει το ταξίδι.

Χάρηκα που είδα πριν λίγο έναν άνθρωπο να μου καταθέτει με θάρρος την θλίψη, την ανησυχία, τον πόνο, την απόγνωσή του.

Για να δούμε, θα τα καταφέρει να συνεχίσει να φοβάται, έχοντας με μάρτυρα της
αγωνίας του; Των κρυφών των φόβων; Των ανομολόγητων συναισθημάτων του;…

Για να δούμε…

(μετά από μερικές βδομάδες: τελικά ο φίλος μας δεν θέλησε; δεν μπόρεσε να συνεχίσει;! κανένας δεν θα μάθει. Είναι τελικά πολύ τρομαχτικό να μπεις σε μια σχέση που ξέρεις ότι θα σε βοηθήσει να δεις αυτά που τόσα χρόνια έχεις συνηθίσει -με το πρόσχημα της "κατάθλιψης", των αδυναμιών του χαρακτήρα σου- να αποφεύγεις. Ή μήπως διαφωνείται...;)

Διαβάστε ΕΔΩ ένα σχετικό άρθρο!

Άγχος και αναζήτηση νοήματος στην ζωή

Ο έμψυχος άνθρωπος, στον βαθύτερο πυρήνα του, είναι απόλυτα ελεύθερος.

Μια βασική ένδειξη της ασυνείδητης αναγνώρισης της ελευθερίας του είναι το άγχος, το συνεχές κραυγαλέο ή ανεκλάλητο παράπονο, η φανερή ή μυστική οδύνη, η δυσαρέσκεια για την παρούσα λανθάνουσα υπαρξιακή του κατάσταση.

Ο ελεύθερος, αλλά αλλοτριωμένος άνθρωπος, συχνά ελέγχει τα όρια της ελευθερίας του, παραβιάζοντάς τα.

Προτιμά συχνά -έστω και ασυνείδητα- να διακινδυνεύσει τους βασικούς πυλώνες της ψευδο-ασφάλειας του (υγεία, οικονομική ευρωστία, κοινωνική καταξίωση), προκειμένου να έρθει αντιμέτωπος με τα κατ' ουσίαν ζητήματα της ύπαρξης του (το νόημα της ζωής, του θανάτου, της μοναξιάς, της ελευθερίας).

Χρησιμοποιεί τον πόνο και την οδύνη σαν κάτοπτρο μέσα στο οποίο καθρεφτίζει το αρχικό και -απ' την κατ' επίφαση "πραγματική" του ζωή- λησμονημένο όνειρο της αληθινής ελευθερίας.

Νέο άρθρο: Σ ενδιαφέρει! Κάνε "κλικ" ΕΔΩ και διάβασέ το!

Η ευθύνη στην ψυχολογική ενηλικίωση

Σίγουρα δεν μπορεί να ζητά κανείς από ένα παιδί να πάρει σοβαρές και υπεύθυνες αποφάσεις για το μέλλον του, και το μέλλον των άλλων.

Σίγουρα υπάρχουν εκείνοι που έχουν κίνητρο μεθοδευμένα να σε κρατήσουν προσκολλημένο στην νοητική & ψυχική κατάσταση του νηπίου.

Δες όμως εάν, έμμεσα, επιθυμείς κι εσύ αυτήν την κατάσταση..

Με ποιούς τρόπους συμβάλεις ατομικά & συλλογικά στην καλλιέργεια της ψυχοπνευματικής σου υστέρησης και καθήλωσης...;

Αν τελικά παραδεχτείς ότι ηθελημένα παραμένεις στην παιδική σου ανευθυνότητα, αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι καρπώνεσαι και τα οφέλη της νηπιακής αθωότητας...

Σ' αυτήν την εμπρόθετη αποποίηση της ευθύνης για την ζωή σου, πάντα θα φταίνε όλοι οι άλλοι, για όλα τα της δικής σου ζωής.

Η εμμονή σου σ' αυτήν την στάση μπορεί να σημάνει το τέρμα της εξέλιξής σου και τον πνευματικό σου θάνατο.

\

Εκτός εάν κοιτάξεις κατάματα το «παιδί» και αποφασίσεις να το «αποχαιρετήσεις»…

Νέο άρθρο: Σ ενδιαφέρει! Κάνε "κλικ" ΕΔΩ και διάβασέ το!

"Εσύ να πας σε ψυχολόγο! Εγώ δεν έχω ανάγκη την ψυχολογία!"

Πάρα πολλοί διαλαλούν και πιστεύουν –εσφαλμένα- ότι είναι καθόλα «φυσιολογικοί» και «λειτουργικοί» άνθρωποι.

Στην πραγματικότητα μέσα από την βεβαιότητα τους προσπαθούν να ξεφύγουν από την εσωτερική τους αίσθηση-απειλή πως «δεν πάνε καλά».

Να γλιστρήσουν από την ανασφάλεια τους πως δεν έχουν την ικανότητα να διαχειριστούν τα κομμάτια τους που τους παιδεύουν μέσα στις σχέσεις.

Κι ο μόνος «ασφαλής» τρόπος που έχουν βρει για να ελέγξουν αυτές τις πλευρές του εαυτού τους είναι η βεβαιότητα της ψυχικής τους υγείας κι αυτάρκειας.

Δεν ξέρουν όμως πως ότι διαφεύγει από την επίγνωση της συνειδητότητας, απ τη μια διογκώνεται και μοιάζει με ανίκητο δράκο.

Παρεμβαίνει συνεχώς στην λειτουργικότητα της ζωής, της οργανικής μας υγείας, και των σχέσεων υπενθυμίζοντας -αν χρειαστεί και με βίαιο τρόπο-  την εσπευσμένη ανάγκη της ψυχής για αυτοσυνειδησία.

Κι απ’ την άλλη, καθώς μεγαλώνει ο φόβος για τον «δράκο» -που αρχικά ήταν... αρνάκι- άλλο τόσο ο "ασθενής" δεν τολμάει να διεκδικήσει την θεραπεία, σαν το δικαίωμα του, το οποίο θα του δώσει πίσω το σθένος που του λείπει, την απαλλαγή από την ανάγκη της συνεχούς αποφυγής της αλήθειας, την ανακούφιση της ενότητας.

ζήσε τον πόνο σου μέσα στην ψυχοθεραπεία...(Διαβάστε ΕΔΩ το σχετικό άρθρο!)

Όταν ο καρδιακός άνθρωπος απουσιάζει…

Ο μεταμοντέρνος άνθρωπος έχει "ερωτευθεί" και θεοποιήσει το ψυχολογικό του κομμάτι, το οποίο σε πάμπολλα σημεία φλερτάρει το διανοητικό.

Ο ψυχολογικός άνθρωπος αγωνιώντας να θεραπευτεί, χρησιμοποιεί ως μέσο το εργαλείο που τον αρρώστησε, δηλαδή την ανάλυση, την ερμηνεία και την νοητική "αποδοχή" των εν γένει "αρνητικών" του πλευρών.

Έτσι ταυτίζεται στην πραγματικότητα με το ιδανικό της ελεγκτικότητας των εγωϊκών του μηχανισμών, και το μόνο που ξεχνάει να κάνει είναι να χτυπήσει την πόρτα της πιο γνήσιας εκδοχής του εαυτού του: την παιδικότητά του.

Συνεπαρμένος απ' την ιδέα της δήθεν ψυχοθεραπείας, αρνείται να κάνει λάθη.

Αλλά κυρίως αρνείται να ξαφνιάσει τον εαυτό του.

Πιστεύει πως μπορεί να γίνει κανείς δρομέας μετρώντας ψυχαναγκαστικά τα βήματα του, ένα ένα...

Σε κάθε όμως βήμα, ο καρδιακός άνθρωπος απουσιάζει.

Κι όσο καθυστερεί η ζωή, καθυστερεί και η ανάσταση... 

Πως θεραπεύεται το ψυχικό τραύμα;... (Διαβάστε ΕΔΩ)

Πώς να διαλύσεις ένα σημαντικό ψέμα…;

Οι άνθρωποι έρχονται στην ψυχοθεραπεία έχοντας υφάνει για πολλά χρόνια ένα καλο-κατασκευασμένο "ψέμα"!

Ένα περίτεχνα εξιδανικευμένο παρελθόν και παρόν στέκει συχνά εμπόδιο στην προσπάθεια του υποψήφιου θεραπευόμενου να εξηγήσει την πραγματικότητα μιας ζωής προβληματικής, με ψυχο-σωματικά συμπτώματα και δυσκολεμένες προσωπικές σχέσεις.

Το άκαμπτό "πρέπει" στο οποίο χρόνια έχει μπολιαστεί ο ενδιαφερόμενος για ψυχοθεραπεία, διαστρεβλώνει παραμορφωτικά το ελλειμματικό του "θέλω".

Τα θεωρούμενα -από τους άλλους- "καλά παιδιά", από αγάπη, σεβασμό, κι ενοχές προς τους γονείς που "τους τα έδωσαν όλα", διατυμπανίζουν μπρος σε κάθε διαθέσιμο καθρέφτη πως τα παιδικά τους χρόνια υπήρξαν υπέροχα, πως οι γονείς τους θυσιάστηκαν, τους προσέφεραν, κυριολεκτικά, "γη και ύδωρ".

Ό,τι κι αν ήταν τελικά εκείνα τα μοιραία χρόνια, όπως κι αν αισθάνθηκαν, όσο κι αν, κατά βάθος, υπέφεραν ως μικροί. Δεν επιτρέπουν με κανένα τρόπο το ενδεχόμενο αρνητικών αναμνήσεων!

Κι εγώ τώρα, από την άχαρη θέση του ψυχολόγου-ψυχοθεραπευτή, καλούμαι να τους "χαλάσω τη ζαχαρένια"!

Να συμβάλλω -κάποτε και επεμβατικά- στην σταδιακή αποδόμηση ενός μεγάλου ψέματος.

Ενός αυτουπονομευτικού ονείρου, που χτίστηκε πάνω στη βάση των αμυντικών μηχανισμών ενός εγώ που μαχόταν -και σθεναρά μάχεται ακόμη- για την επιβίωσή του...

Η ψυχοθεραπεία είναι γι' αυτούς που θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη της ζωής τους... (Διάβασε ΕΔΩ το σχετικό άρθρο)

Οι λίγοι αλλά ικανοί…

Oι άνθρωποι που όλα αυτά τα χρόνια βοηθήθηκαν -λίγο έως πολύ- από τον ρόλο μου ως ψυχοθεραπευτή είναι αρκετοί.

Εκείνοι όμως που δηλώνουν συνταραγμένοι και με μεγάλη ευγνωμοσύνη ότι "τους θεράπευσα", είναι πάρα πολύ λίγοι.

Είναι οι ευλογημένοι εκείνοι άνθρωποι που -ίσως και πριν την ένσαρκη γέννησή τους- κυοφορούν το εν δυνάμει ιαματικό ενδοψυχικό τους οπλοστάσιο, το οποίο περιμένει με υπομονή, όπως ο σπόρος τη βροχή, τις αναγκαίες κι ευνοϊκές συνθήκες που θα το επιτρέψουν να ξεδιπλωθεί, ενεργοποιώντας το αναγεννητικό του δυναμικό, στην πληρότητά του.

Είναι οι άνθρωποι που, βιώνοντας τον βαθύ πόνο των πρώιμων συνήθως τραυματικών συγκυριών της προσωπικής τους ζωής, επέτρεψαν να χαλκευτεί η αιμάζουσα και -κατά τα φαινόμενα- καταρρέουσα ψυχή τους με πείσμα και ανδρεία απίστευτη -κυρίους στα μάτια των ίδιων, από την προσωπικότητά τους με την οποία έμαθαν να ταυτίζονται...

Είναι οι άνθρωποι που επιμένουν να βλέπουν στην ανεπάρκεια, στο ρημαδιό του δικού μου καταλερωμένου, και γεμάτου θραύσματα καθρέφτη την φλεγόμενη βάτο, που καθώς είναι πυρωμένη φωτίζει, χωρίς όμως να καίει και να καίγεται...

Είναι εκείνοι που, εξορισμένοι απ' την αυτάρκεια της λατρεμένης τους πατρίδας, βολοδέρνοντας για χρόνια στους λασπόδρομους και τους υπονόμους του έσω και του έξω τους κόσμου, ζητάνε αυτό που πάντα ζητούσανε:

να τον υπερβούν, να αναγνωρίσουν, εμπνευσμένοι από την αδιαπραγμάτευτη λαχτάρα της ψυχής τους για ενότητα, το αληθινό τους πρόσωπο.

Θυσιάζοντας με προθυμία τις πάμπολλες και ατυχείς προσωπίδες που, κατά καιρούς, φόρεσαν στον βωμό της υπέρλογης κι αναμφισβήτητης βίωσης της επάρκειας του ενοποιημένου προσώπου...

Βαριέσαι;! Σου λείπει το νόημα της ζωής... (Διάβασέ το ΕΔΩ!)

Όταν, με επίγνωση, προσφέρεσαι…

Στα πρώτα δέκα χρόνια της επαγγελματικής μου άσκησης της ψυχοθεραπείας ήμουν ιδιαίτερα επιφυλακτικός στο να προσφέρω την αγκαλιά μου στους θεραπευόμενους.

Τα τελευταία χρόνια η στάση μου άλλαξε. Με διάκριση, είμαι πρόθυμος να προσφέρω μια αγκαλιά σε όποιους νιώθω ότι την χρειάζονται.

Τα αποτελέσματα είναι θεαματικά: Έχω παρατηρήσει πως, όταν η αγκαλιά προσφέρεται με σαφή επίγνωσή μου των ορίων και των περιορισμών μου, με στόχο την ψυχική ωφέλεια του θεραπευόμενου/ θεραπευόμενης, και ως διακριτική ανταπόκριση στο σαφές ή λανθάνον αίτημά του/ της, τότε, όχι μόνο είναι καλοδεχούμενη, αλλά και επενεργεί καταλυτικά στην μεταβιβαστική σχέση, στην ενίσχυση του θεραπευτικού δεσμού, και στο ευοίωνο προχώρημα της ψυχοθεραπείας...

(Νέο άρθρο ΕΔΩ!) διάβασέ το!