Συνεξάρτηση: Το τραύμα της κίβδηλης αγάπης και η θεραπεία

Τι λες; Είναι δυνατόν ένας δέσμιος, ανελεύθερος να αγαπά;…

Ο συνεξαρτημένος πληγώθηκε από τις κακέκτυπες, τις κίβδηλες εκδοχές κυρίως της γονεϊκής αγάπης.

Νιώθει χρησιμοποιημένος από τους ανθρώπους.

Επειδή, αν και του μιλούσαν για το μεγαλείο της αγάπης, της καλοπροαίρετης και χωρίς όρια προσφοράς, εκείνος, αντί να νιώσει ευτυχία και πλήρωση, έφτιαχνε μόνο  πληγές. Προσπαθούσε να τις εξωραΐσει βλέποντας τον εαυτό του ως μέλος μιας συνεκτικής, «δεμένης οικογένειας».

Έγινε ο ίδιος ένα κινούμενο τραύμα.

Ο μεγαλύτερός του πόνος δεν είναι πως δεν αγαπήθηκε όπως κι όσο θα ήθελε από τους δικούς του. Μεγάλος πόνο κι αυτός, δεν αντιλέγω.

Όμως ακόμη μεγαλύτερος είναι ο πόνος του γιατί προδόθηκε. Προδόθηκε στον πυρήνα της ψυχής του το σύμφυτο στον άνθρωπο όνειρο της αγάπης. Που  εξαπατήθηκε από κείνους που αναπόφευκτα και βαθιά εμπιστεύτηκε. Αρχικά από τους γονείς, κατόπιν απ’ τον/ την σύντροφο, τους κολλητούς φίλους.

Μέσα στην ψυχή, σε έναν χώρο εκτός χώρου και χρόνου, είναι ανεξίτηλα χαραγμένο το αρχέτυπο της αγαπητικής σχέσης. Όταν αυτό διαστρεβλωθεί από τους γεννήτορές σου –λόγω ψυχικής τους ανεπάρκειας- τότε το τραύμα είναι βαθύ.

Τραύμα  σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι η απόσταση που χωρίζει την αρχετυπική εικόνα της αγάπης από την εμπειρική της καταγραφή και την βιωματική της κατανόηση.

Οι άνθρωποι, μέσα στον κυκεώνα των διαγενεακών παραμορφώσεων, των  παρερμηνειών και των κακοποιήσεων του περιεχομένου, της δυναμικής και της εμβέλειας που έχει η αγαπητική πρόθεση & πράξη, μέσα από την εμπειρική θέαση και βίωση των πραγματικών σχέσεων, έχουν ταυτίσει στη συνείδησή τους την αγάπη με την χωρίς ξεκάθαρα όρια, προβληματική συγχώνευση και την ανελευθερία.

Αυτό είναι το πιο βαθύ ψυχικό τραύμα σε μεγάλη μερίδα ατόμων στην πλειοψηφία των ελληνικών οικογενειών!

Έχουν μάθει να αγαπούν όπως ψωνίζουν φέτα απ’ τον μπακάλη: Ανταλλακτικά, ανταποδοτικά. Σου δίνω, για να πάρω. Μου παραχωρείς τόση αγάπη, για να σου δώσω τόση! Κι όταν κλείσει το μπακάλικο, ο καθένας, δίχως πραμάτεια, με άδεια χέρια, σπίτι του…

Αν και έχεις μέσα σου έμφυτα καταχωρημένη την σύλληψη του μεγαλείου της αγάπης, το γεγονός ότι, όχι μόνο δεν ξέρεις να το αναγνωρίζεις, αλλά και -ακόμη χειρότερα- αναγνωρίζεις ως αγάπη κάτι που δεν έχει καμία σχέση με την αυθεντική της εκδοχή, αυτό συνιστά για την ψυχή βαθιά προδοσία! Συχνά ασυνείδητο, και γι’ αυτό ανεπούλωτο τραύμα.

Η ψυχοθεραπεία θέλει να φέρει τους ανθρώπους σε επαφή με αυτό το τραύμα.

Αντί να το καλύπτουν συνεχώς, επενδύοντας την ψυχική τους ενέργεια σε άκαρπες ανταποδοτικές σχέσεις, ας χρησιμοποιήσουν όλη αυτήν την ενέργεια για να πενθήσουν.

Να έρθουν βιωματικά σε επαφή με την προδοσία, και μετά να πενθήσουν για την απώλειά της αγάπης που δεν γνώρισαν, για την απάτη που υπέστησαν.

Να αγγίξουν τον φόβο, την ανασφάλεια, την θλίψη που για χρόνια οδηγούν τον συνεξαρτημένο σε επιλογές ανελευθερίας: σε συνεξαρτητικές σχέσεις που, αντί να τον γεμίζουν, τον αδειάζουν ψυχικά, τον μειώνουν υπαρξιακά το μέχρι χθες ανεπαίσθητο βίωμα της προδοσίας.

Με μοντέλο της αυθεντική ενήλικη σχέση τους με τον ψυχοθεραπευτή, να αρχίσουν να εμπιστεύονται απ’ την αρχή τις ανθρώπινες σχέσεις, βλέποντας τες, όχι σαν δεκανίκι ψυχικής αναπηρίας, αλλά σαν μοχλό εσωτερικής και υπαρξιακής ωρίμανσης κι ανάπτυξης.

"Θυσία έγινα για τα παιδιά μου!..." (κάνε κλικ εδώ και διάβασε αυτό το άρθρο... Σε ενδιαφέρει!)