Μόλις είσαι παρών στην ζωή σου, η ψυχοσωματική σου ενέργεια επιστρέφει…

Το χω παρατηρήσει. Σχεδόν πάντα συμβαίνει.

Κάθε φορά που νιώθω εξαντλημένος, κατάκοπος.

Κάθε φορά που δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου, αν συμβεί κάτι, που με κάνει να νιώσω ευγνωμοσύνη, πόνο, θλίψη, κι αφήσω εξαιτίας τους ανεμπόδιστα την καρδιά μου να «μιλήσει», να ξεχειλίσει από δάκρυα ανακούφισης κι επίγνωσης των συναισθημάτων μου, τότε ξαφνικά, λες και ξύπνησα από όνειρο, η κούραση εξαφανίζεται στο λεπτό, το σώμα μου, γεμάτο ενέργεια, είναι πρόθυμο και ξανά δυνατό να με υπηρετήσει…

Μάθε να έχεις επίγνωση των συναισθημάτων σου, και αυτό θα σε θεραπεύσει!

Δεν υπάρχουν συναισθήματα "αρνητικά", "απεχθή", "καταστροφικά"!

Όλα τα συναισθήματα είναι εντάξει, γιατί είναι ανθρώπινα και εσύ είσαι άνθρωπος.

Καταστροφική είναι μόνο η ανεπίγνωστη άρνησή τους, η απουσία τους στην συνείδηση σου, η βιωματική τους άγνοια....

Κάνε Κλικ ΕΔΩ και διάβασε το! Σε ενδιαφέρει...

Συνεξάρτηση: Το τραύμα της κίβδηλης αγάπης και η θεραπεία

Τι λες; Είναι δυνατόν ένας δέσμιος, ανελεύθερος να αγαπά;…

Ο συνεξαρτημένος πληγώθηκε από τις κακέκτυπες, τις κίβδηλες εκδοχές κυρίως της γονεϊκής αγάπης.

Νιώθει χρησιμοποιημένος από τους ανθρώπους.

Επειδή, αν και του μιλούσαν για το μεγαλείο της αγάπης, της καλοπροαίρετης και χωρίς όρια προσφοράς, εκείνος, αντί να νιώσει ευτυχία και πλήρωση, έφτιαχνε μόνο  πληγές. Προσπαθούσε να τις εξωραΐσει βλέποντας τον εαυτό του ως μέλος μιας συνεκτικής, «δεμένης οικογένειας».

Έγινε ο ίδιος ένα κινούμενο τραύμα.

Ο μεγαλύτερός του πόνος δεν είναι πως δεν αγαπήθηκε όπως κι όσο θα ήθελε από τους δικούς του. Μεγάλος πόνο κι αυτός, δεν αντιλέγω.

Όμως ακόμη μεγαλύτερος είναι ο πόνος του γιατί προδόθηκε. Προδόθηκε στον πυρήνα της ψυχής του το σύμφυτο στον άνθρωπο όνειρο της αγάπης. Που  εξαπατήθηκε από κείνους που αναπόφευκτα και βαθιά εμπιστεύτηκε. Αρχικά από τους γονείς, κατόπιν απ’ τον/ την σύντροφο, τους κολλητούς φίλους.

Μέσα στην ψυχή, σε έναν χώρο εκτός χώρου και χρόνου, είναι ανεξίτηλα χαραγμένο το αρχέτυπο της αγαπητικής σχέσης. Όταν αυτό διαστρεβλωθεί από τους γεννήτορές σου –λόγω ψυχικής τους ανεπάρκειας- τότε το τραύμα είναι βαθύ.

Τραύμα  σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι η απόσταση που χωρίζει την αρχετυπική εικόνα της αγάπης από την εμπειρική της καταγραφή και την βιωματική της κατανόηση.

Οι άνθρωποι, μέσα στον κυκεώνα των διαγενεακών παραμορφώσεων, των  παρερμηνειών και των κακοποιήσεων του περιεχομένου, της δυναμικής και της εμβέλειας που έχει η αγαπητική πρόθεση & πράξη, μέσα από την εμπειρική θέαση και βίωση των πραγματικών σχέσεων, έχουν ταυτίσει στη συνείδησή τους την αγάπη με την χωρίς ξεκάθαρα όρια, προβληματική συγχώνευση και την ανελευθερία.

Αυτό είναι το πιο βαθύ ψυχικό τραύμα σε μεγάλη μερίδα ατόμων στην πλειοψηφία των ελληνικών οικογενειών!

Έχουν μάθει να αγαπούν όπως ψωνίζουν φέτα απ’ τον μπακάλη: Ανταλλακτικά, ανταποδοτικά. Σου δίνω, για να πάρω. Μου παραχωρείς τόση αγάπη, για να σου δώσω τόση! Κι όταν κλείσει το μπακάλικο, ο καθένας, δίχως πραμάτεια, με άδεια χέρια, σπίτι του…

Αν και έχεις μέσα σου έμφυτα καταχωρημένη την σύλληψη του μεγαλείου της αγάπης, το γεγονός ότι, όχι μόνο δεν ξέρεις να το αναγνωρίζεις, αλλά και -ακόμη χειρότερα- αναγνωρίζεις ως αγάπη κάτι που δεν έχει καμία σχέση με την αυθεντική της εκδοχή, αυτό συνιστά για την ψυχή βαθιά προδοσία! Συχνά ασυνείδητο, και γι’ αυτό ανεπούλωτο τραύμα.

Η ψυχοθεραπεία θέλει να φέρει τους ανθρώπους σε επαφή με αυτό το τραύμα.

Αντί να το καλύπτουν συνεχώς, επενδύοντας την ψυχική τους ενέργεια σε άκαρπες ανταποδοτικές σχέσεις, ας χρησιμοποιήσουν όλη αυτήν την ενέργεια για να πενθήσουν.

Να έρθουν βιωματικά σε επαφή με την προδοσία, και μετά να πενθήσουν για την απώλειά της αγάπης που δεν γνώρισαν, για την απάτη που υπέστησαν.

Να αγγίξουν τον φόβο, την ανασφάλεια, την θλίψη που για χρόνια οδηγούν τον συνεξαρτημένο σε επιλογές ανελευθερίας: σε συνεξαρτητικές σχέσεις που, αντί να τον γεμίζουν, τον αδειάζουν ψυχικά, τον μειώνουν υπαρξιακά το μέχρι χθες ανεπαίσθητο βίωμα της προδοσίας.

Με μοντέλο της αυθεντική ενήλικη σχέση τους με τον ψυχοθεραπευτή, να αρχίσουν να εμπιστεύονται απ’ την αρχή τις ανθρώπινες σχέσεις, βλέποντας τες, όχι σαν δεκανίκι ψυχικής αναπηρίας, αλλά σαν μοχλό εσωτερικής και υπαρξιακής ωρίμανσης κι ανάπτυξης.

"Θυσία έγινα για τα παιδιά μου!..." (κάνε κλικ εδώ και διάβασε αυτό το άρθρο... Σε ενδιαφέρει!)

Όλος ο κόσμος, ένα ορφανοτροφείο…

Συνέχεια συναντώ στο δωμάτιο των ψυχοθεραπευτικών συνεδριών παιδιά ορφανά. Δεν εννοώ παιδιά που πέθαναν οι γονείς τους.

Όχι. Εννοώ ενήλικους που μεγάλωσαν με γονείς απόντες, ψυχικά επιβαρυντικούς, αφόρητα πιεστικούς, ή «υπόγεια» κακοποιητικούς.

Συναντώ «παιδιά πεινασμένα για αγάπη». Που, γι’ αυτό έμειναν «μικρά», διψασμένα να βρεθεί κάποιος ψυχικά πιο ενήλικος για να τα καταλάβει, να τα δεχτεί όπως είναι και να τα χωρέσει στην αγκαλιά του.

Εσύ, που τώρα είσαι γονιός, σκέψου ότι έχεις την ευκαιρία σου.

Αξιοποίησέ την όσο πιο έντιμα μπορείς.

Ποια είναι τα κίνητρα με τα οποία σχετίζομαι με τους άλλους...; (Κάνε Κλικ ΕΔΩ και διάβασε ένα άρθρο που σε ενδιαφέρει...)

Όχι να μην είσαι «θετικός»: Γίνε αυθεντικός…! Αυτό φτάνει και περισσεύει...

Δεν πιστεύω στην "θετικότητα", πολύ περισσότερο στην "θετική ενέργεια" και στους θιασώτες της... 

Κάθε αυθεντική καταφατική αίσθηση, αντίληψη, δήλωση, κι ενέργεια, ατομική & συλλογική είναι το αποτέλεσμα της νοηματοδότησης της σημασίας και της εσωτερικής κατανόησης των καλούμενων "αρνητικών", δηλαδή των ανεπιθύμητων, σκιερών τμημάτων της ψυχής, και της ζωής, και της εγκάρδιας αποδοχής τους. 

Είναι φυσικός απότοκος της συμπερίληψης όλων των επιμέρους κομματιών μας, ανεξάρτητα από την αξιολογική μας θέση γι' αυτά, σε μια απερίτμητη ενότητα.

Το τεράστιο πρόβλημα της σύγχρονης εποχής μας είναι η διαμερισματοποίηση του ενιαίου στον βωμό της αδιάκριτης επιδίωξης της χωρίς διάκριση «καλότητας», ο κατακερματισμός της ψυχής, και της ύπαρξης στις «θετικές» κι «αρνητικές» εκδοχές τους, και ο επακόλουθος "ρατσισμός" έναντι στον ενοποιημένο εαυτό και τους άλλους....

Κάνε κλικ ΕΔΩ και διάβασε ένα άρθρο που σε ενδιαφέρει!...

Πρόσεξε! Μην τύχει και … δεν κάνεις λάθη!...

Ποιος απαίδευτος σου είπε: "Πρόσεξε μη κάνεις κανένα λάθος!";

Εγώ σου λέω: Μην τον ακούς! Κάνε λάθη, όχι μικρά! Κάνε μεγάλα λάθη!

Λάθη ακόμα κι ανεπανόρθωτα! Άνοιξε βαθιές πληγές στην ψυχή σου, αν είναι αυτές να σε μάθουν ποιος είσαι.

Μόνο τα "τραγικά" σου λάθη θα σε κάνουν να χάσεις κάθε εκτίμηση για τα προσωπεία σου, γι ό,τι εσύ αποκαλείς "εαυτό σου".

Κι αν είσαι βαθιά ψυχή, όσο πιο μακριά χαθείς απ' το σπιτικό σου, όσο πιο πολύ πονέσεις και λερωθείς, με αντίστοιχη λαχτάρα θα το νοσταλγήσεις. Με όλο σου το είναι θα ποθήσεις την επιστροφή! 

Και η καρδιά σου που ανεπανόρθωτα θα πονάει, λες και πληγή αιώνια, δεν θα σ' αφήνει να ξεχνάς. Σαν οξύ θα λιώνει τις μάσκες της συμβατικής σου μετριότητας, υπενθυμίζοντάς σου συνεχώς τον σκοπό της ψυχής...

Μην διστάζεις να γίνεις τα πάντα -πριν πάρεις τον δρόμο της επιστροφής.

Πρόσεξε μόνο μη γίνεις μέτριος...

Κάνε "κλικ" ΕΔΩ για να διαβάσεις ένα άρθρο που σε ενδιαφέρει!

Αυτογνωσία και Ψυχοθεραπεία: Ο θρησκευτικός και ο φυσικός άνθρωπος

Αυτογνωσία και Ψυχοθεραπεία: Ο θρησκευτικός και ο φυσικός άνθρωπος: Ένα από τα βασικά προβλήματα της κοινωνίας είναι πως ο φυσικός άνθρωπος είναι είδος προς εξαφάνιση. Φυσικός είναι ο άνθρωπος που έχει ...

Τα συναισθήματα και ο χρόνος...

Τα προβλήματα πάντα έχουν να κάνουν με το μέλλον.

Η με την αναμάσηση του παρελθόντος που όμως το επιτάσσει στην προοπτική της αποτελεσματικής διαχείρισής του, δηλαδή σε έναν επόμενο πάλι χρόνο που δεν υφίσταται τώρα, δηλαδή στο μέλλον.

Καθώς είσαι συνδεδεμένος με την παρούσα οπτική του εαυτού, και σχετίζεσαι ζωντανά μαζί του, δηλαδή με αυτό που ονομάζουμε παρόν, βιώνεις την ευγνωμοσύνη ως αναπόφευκτη συνέπεια αυτής της σύνδεσης.

Η χαρά και η ευγνωμοσύνη είναι σημάδια πως ζεις στο παρόν.

Δηλαδή στον μόνο αληθινά υπάρχοντα χρόνο και χώρο.

Ενωμένος με το παρόντα πρόσωπο, με εσένα, τα προβλήματα γίνονται αιτήματα μια άλλης περιοχής, μιας άλλης εποχής, μιας άλλης δυναμικής. Δεν σε αφορούν, γιατί εσύ τώρα δεν έχεις προβλήματα.

Όταν όμως κάνεις την προοπτική της διαχείρισής τους αίτημα σου, τότε είναι αναπόφευκτο αυτά (τα προβλήματα) να έρχονται να σε υποκαταστήσουν. 

Δηλαδή, να γίνουν αυτά τα υποκείμενα που παίρνουν το τιμόνι της σκέψης και των αποφάσεών σου στα χέρια τους, ενώ εσύ γίνεσαι ένα ακόμη περιφερειακό αντικείμενο προς διαχείριση...

Κάνε "κλικ" εδώ, και διάβασε το νέο ενδιαφέρον άρθρο...!

Πονάς γιατί διάλεξες ξένο δρόμο…

Σαν παιδί υιοθέτησες ξένα «θέλω», ανάγκες και δρόμους.

Γιατί και τώρα, που ενηλικιώθηκες, ακόμα φοράς τα παιδικά σου ρούχα;

Γιατί ακόμα παίζεις με ξένα «παιχνίδια», αυτά των γονιών σου…;

Έχεις συνειδητοποιήσει ότι η τρικυμία που αυτήν την στιγμή περνάς στη ζωή σου οφείλεται στο ότι κάποτε -ίσως ακόμα και τώρα που μιλάμε- άκριτα κι απροβλημάτιστα αποδέχτηκες, και συνεχίζεις να εξαργυρώνεις, ξένες επιταγές ευτυχίας...;

Διάβασε ένα σχετικό άρθρο, κάνοντας "κλικ" σε αυτό το link! Σε ενδιαφέρει!

Συνεξάρτηση κι ελευθερία...

Είναι δυνατόν ένας δέσμιος, ανελεύθερος να αγαπά;…

Ο συνεξαρτημένος πληγώθηκε από τις κακέκτυπες, τις κίβδηλες εκδοχές της αγάπης.

Νιώθει χρησιμοποιημένος από τους ανθρώπους.

Επειδή, αν και του μιλούσαν για το μεγαλείο της αγάπης, της καλοπροαίρετης και χωρίς όρια προσφοράς, εκείνος, αντί να νιώσει ευτυχία και πλήρωση, έφτιαχνε μόνο  πληγές. Προσπαθούσε να τις εξωραΐσει βλέποντας τον εαυτό του ως μέλος μιας … «δεμένης οικογένειας».

Έγινε ο ίδιος ένα κινούμενο τραύμα.

Ο μεγαλύτερός του πόνος δεν είναι πως δεν αγαπήθηκε όπως κι όσο θα ήθελε από τους δικούς του. Μεγάλος πόνο κι αυτός, δεν λέω.

Όμως ακόμη μεγαλύτερος είναι που προδόθηκε. Προδόθηκε στον πυρήνα της ψυχής του το όνειρο της αγάπης. Που εξαπατήθηκε από κείνους που αναπόφευκτα και βαθιά εμπιστεύτηκε. Από τους γονείς, τον/ την σύντροφο, τους κολλητούς φίλους.

Μέσα στην ψυχή, σε έναν χώρο εκτός χώρου και χρόνου, είναι ανεξίτηλα χαραγμένο το αρχέτυπο της αγαπητικής σχέσης. Όταν αυτό διαστρεβλωθεί από τους γεννήτορές σου –λόγω ανεπάρκειας- τότε το τραύμα είναι βαθύ.

Τραύμα  σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι η απόσταση που χωρίζει την αρχετυπική εικόνα της αγάπης από την εμπειρική της καταγραφή και την βιωματική της κατανόηση.

Οι άνθρωποι, μέσα στον κυκεώνα των διαγενεακών παραμορφώσεων, των  παρερμηνειών και των κακοποιήσεων του περιεχομένου, της δυναμικής και της εμβέλειας που έχει η αγαπητική διάθεση & πράξη, μέσα από την εμπειρική διάσταση των πραγματικών σχέσεων, έχουν ταυτίσει στη συνείδησή τους την αγάπη με την χωρίς όρια συγχώνευση και την ανελευθερία.

Αυτό είναι το πιο βαθύ ψυχικό τραύμα της πλειονότητας των μελών ελληνικών οικογενειών!

Έχουν μάθει να αγαπούν όπως ψωνίζουν φέτα απ’ τον μπακάλη: Ανταλλακτικά, ανταποδοτικά. Σου δίνω, για να πάρω. Μου παραχωρείς τόση αγάπη, για να σου δώσω τόση! Όταν κλείσει το μπακάλικο, ο καθένας, δίχως πραμάτεια, με άδεια χέρια, σπίτι του…

Αν και έχεις μέσα σου έμφυτα καταχωρημένη την έννοια, το σχήμα της αγάπης, το γεγονός ότι, όχι μόνο δεν ξέρεις να το αναγνωρίζεις, αλλά και -ακόμη χειρότερα- αναγνωρίζεις ως αγάπη κάτι που δεν έχει καμία σχέση με την αγάπη, αυτό συνιστά για την ψυχή βαθιά προδοσία! Συχνά ασυνείδητο, και γι’ αυτό ανεπούλωτο τραύμα…

Κάνε "κλικ" εδώ για να διαβάσεις ένα σχετικό άρθρο που σε ενδιαφέρει...!