Η ψυχοθεραπεία, ο ψυχολόγος, οι κρίσεις πανικού και οι ερωτευμένοι

Οι πιο δύσκολοι «πελάτες» της ψυχοθεραπείας είναι οι άνθρωποι που πάσχουν από κρίσεις πανικού, και οι ερωτευμένοι.

Τόσο οι πάσχοντες από κρίσεις πανικού, όσο και αυτοί/ αυτές που βιώνουν έναν αδικαίωτο, ματαιωμένο έρωτα θέλουν να βγουν απ’ το «σκοτεινό τούνελ», α) χωρίς να βλέπουν που πάνε –επειδή εθελοτυφλούν, και το δυσκολότερο!- β) χωρίς να τους το γνωστοποιήσει ο θεραπευτής! (Δηλαδή, χωρίς να αποκτήσουν επίγνωση του γεγονότος της εκούσιας τυφλότητάς τους…).

Οι μεν πρώτοι πάσχουν συνήθως από κρίσεις επειδή –σε ασυνείδητο επίπεδο- αρνήθηκαν, και συνεχίζουν να αρνούνται να βιώσουν και να επεξεργαστούν δυσάρεστα κι επίπονα συναισθήματα κι εμπειρίες που έχουν την αφετηρία τους σε ένα συνήθως τραυματικό γεγονός. Θέλουν, αν είναι δυνατόν, να πάψουν να υποφέρουν από κρίσεις πανικού, χωρίς όμως να αγγίξουν, και πολύ περισσότερο να δουν κατάματα τον πραγματικό τους φόβο που οι κρίσεις πανικού, αφού λειτουργούν ως υπεκφυγή, τον συγκαλύπτουν, τον ενισχύουν και τον σταθεροποιούν. Χωρίς να έρθουν σε επαφή με την άρνησή τους να αγγίξουν τον φόβο τους.

Ζητάνε να σταματήσουν οι κρίσεις, κατά κάποιον τρόπο.. «μαγικά», κατά προτίμηση χωρίς την δική τους συμμετοχή κι ανάληψη ευθύνης στο άνοιγμα του «μαύρου κουτιού». Δηλαδή, δίχως να αδειάσουν την ντουλάπα τους από τους σκελετούς που συνεχίζουν για χρόνια να δεσμεύουν το ψυχικό τους δυναμικό υποτάσσοντας το στην επένδυση του λανθάνοντος φόβου…

Συνήθως, αρνούνται σθεναρά να δουν την σύνδεση ανάμεσα στα συμπτώματά τους και στα αληθινά ψυχικά τους αιτήματα, που παραμένουν, γι’ αυτόν τον λόγο, ερμητικά ανεπίγνωστα.

Οι δε ερωτευμένοι, μιλούν ακατάπαυστα για την εστιασμένη – όπως νομίζουν- αιτία του πόνου τους, την οποία βέβαια έχουν αποθέσει στον άνθρωπο που χωρίς ανταπόκριση και -εν τούτοις- διακαώς επιθυμούν.

Πως είναι όμως δυνατόν να εμμένεις στο να επιθυμείς κάποιον που, κατ’ εξακολούθηση & με συνέπεια σε αρνείται, μερικώς ή ολοκληρωτικά; Που σε απορρίπτει, σε μειώνει, ή σε ματαιώνει; Πώς να επιμένεις να συνδέεσαι με αυτήν την ματαιωτική σου επιθυμία, και μάλιστα με αμείωτη ένταση, αν στην πραγματικότητα αυτό που ενδοψυχικά ζητάς δεν είναι η ίδια η απόρριψη, η ματαίωση και η εγκατάλειψη προσωποποιημένη…;

Οι αδικαίωτα ερωτευμένοι εμμένουν στη γυναίκα, ή στον άνδρα που εμφανώς απορρίπτει την προσφορά του έρωτά τους, γιατί προτιμούν ασυνείδητα να… βρουν το δέντρο για να χάνουν συστηματικά το δάσος…

Προτιμούν ασυνείδητα να βιώνουν την συγκαλυμμένη κι ενοχική τους οργή, την αδιεκπεραίωτη θλίψη, τον φόβο και τον πόνο της εγκατάλειψης, επενδύοντας ψυχικά σ’ ένα πρόσωπο και σε μια κατάσταση που τους θυμίζει τις συνθήκες του αρχικού τους τραύματος.

Προτιμούν να καθρεφτίζουν τα δύσκολα συναισθήματα -με τα οποία χρειάζεται να έρθουν σε επαφή- στο απορριπτικό πρόσωπο –που συνεχώς κάνουν το «λάθος» να ερωτεύονται!- παρά να στραφούν με πρόθεση ενδοσκόπησης κι αποκάλυψης στην πραγματική πηγή της αμφιθυμίας τους. Δηλαδή, στις ανεπίλυτες οιδιπόδειες συγκρούσεις και στις τραυματικές σχέσεις με τους γονείς & κηδεμόνες τους.

Η δική μου ευθύνη και ο ρόλος από την θέση του ψυχοθεραπευτή είναι να διευκολύνω της διαδικασία της διερεύνησης του εαυτού και το αίτημα της επίγνωσης των ψευδών προσωπείων πίσω από τις υπεκφυγές των συμπτωμάτων. Δεν είναι να συμμαχώ με την λήθη, την άρνηση ή την διαστρέβλωση της αλήθειας.

Στις παραπάνω όμως περιπτώσεις, χρειάζεται συχνά να εξαντλήσω τα αποθέματα της υπομονής μου, με την ελπίδα πως τελικά το αίτημα της φοβισμένης ψυχής για αυτοαποκάλυψη θα υπερτερήσει στις συνεχείς μάχες που δίνει ενάντια στις εσωτερικές φωνές. Τις φωνές εκείνες που δελεαστικά ενθαρρύνουν την ψυχική απροθυμία, το βούλιαγμα στην παραίτηση και την αυτουπονομευτική απελπισία.

Ο φόβος της δέσμευσης... (Κάντε "κλικ" και διαβάστε εδώ!)