Είναι θλιβερό να σε
ρωτάνε οι «δικοί σου» «τι κάνεις;», εσύ να σαι χάλια, και για να μη σε «πρήζουν»
και να μη σε «μπριζώνουν» χειρότερα, εσύ να λες: «όλα καλά κι ωραία!..».
Πόσοι νέοι άνθρωποι
βρίσκονται σε ψυχοθεραπεία επειδή έχουν εκπαιδευτεί να προστατεύουν τους γονείς
τους απ’ τα αυθεντικά τους συναισθήματα, για την ζωή τους αλλά και για τις
οικογενειακές τους σχέσεις…!!!
Έχουν μεταβληθεί σε
«άτυπους» γονείς στην θέση των γονιών τους, κι αφού οι δεύτεροι δεν απέδειξαν
πως είναι σε θέση να διαχειριστούν ούτε τα δικά τους «δύσκολα» συναισθήματα, τα
παιδιά τους αναγκάζονται να «αυτό-ευνουχίζονται», να «αυτο-φιμώνονται»,
γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως αν ανοίξουν το στόμα τους θα επιβαρυνθούν ακόμα
περισσότερο ψυχικά από τα παρεπόμενα της χρόνιας κατάθλιψης των γονιών τους.
Κατάθλιψη, που μη
μπορώντας – η σε ασυνείδητο επίπεδο, μη θέλοντας- οι ίδιοι να διαχειριστούν,
την φορτώνουν στα γονεοποιημένα τους παιδιά με την μορφή των καταναγκαστικών
«συμβουλών», των αποτρεπτικών «οδηγιών», της συναισθηματικής «ακράτειας», των
επαναλαμβανόμενων παραπόνων…
Οι παραπάνω αγχώδεις
κι αγχογόνες «παραινέσεις» από τους ανικανοποίητους γονείς σχεδόν πάντα
αποσκοπούν στην δική τους συναισθηματική αποφόρτιση, αν και συνήθως προτάσσουν
ως επιχείρημα το ψυχικό όφελος των «αδύναμων» παιδιών τους…
Ποτέ βέβαια η
αποφόρτιση δεν έρχεται ως αποτέλεσμα της ακούσιας απώλειας της προσωπικής
ευθύνης. Αντίθετα, είναι συνήθως μεσοπρόθεσμο αποτέλεσμα της αιματηρής ανάληψης
της υπαρξιακής μας ευθύνης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου