Ο ψυχολόγος, το όνειρο, και η φωτεινή επίσκεψη της σκιάς...

Μια επίσκεψη της αθέατης ψυχής.

Μια κάθετη τομή στην ψυχοπνευματική μου ενάργεια.

Συνέβη την παραμονή της γέννησης του πρώτου μου παιδιού.

Ένα οξύ, υποχθόνιο άγχος που είχε κάνει την εμφάνισή του με την μορφή έρπητα με είχε εξουθενώσει τις προηγούμενες ημέρες.

Εκείνο το βράδυ όμως που δωρίστηκε μια ενόραση με τον μανδύα ενός φωτεινού ονείρου από τον χώρο της σκιάς:

Γοητευμένος εξερευνούσα με θαυμασμό κι έκπληξη ένα τεράστιο σπίτι…

Αναρίθμητα τα δωμάτια.. Έμοιαζε διώροφο.

Σε κάθε δωμάτιο που επισκεπτόμουν, καθώς σαν επισκέπτης τα περιδιάβαινα, συναντούσα ένα άλλο, νέο πλαίσιο! Τελείως διαφορετικό κάθε φορά!

Κάθε δωμάτιο του σπιτιού ένας άλλος κόσμος…!

Μια νέα, διαφορετική πολυπληθή παρέα από άγνωστα σε μένα άτομα, χαρακτήρες και πρόσωπα, άλλη αισθητική και διακόσμηση. Ένα ιδιαίτερο κλίμα συντροφιάς…

Περνούσα από χώρο σε χώρο, αρμέγοντας με τις αισθήσεις μου την πρωτόγνωρη για μένα ποικιλότητα ανθρώπινων τύπων, αισθητικών & συντροφιών.

Λες και στο καθένα από τα πάμπολλα δωμάτια του κάθε ορόφου διοργανωνόταν ένα ξεχωριστό πάρτι με διαφορετικούς ανθρώπους!

Η αίσθησή μου όμως παρόλα αυτά ήταν πως ο ιδιοκτήτης –αν και άγνωστος!- ήταν ένας!

Καθώς σαν μέλισσα πετούσα από χώρο σε χώρο, είχα έντονη την αίσθηση μιας πληθωρικής, σχεδόν οργασμικής ικανοποίησης και χαράς…!

Κάποια στιγμή, πριν φύγω από το σπίτι, συναντώ στον διάδρομο την ιδιοκτήτρια (ή υπεύθυνη διαχείρισης του σπιτιού), και -με αυθάδεια!- την ρωτώ: «Πόσο πάει το ενοίκιο;»

Μου απαντά: «14.000 ευρώ…».

Αν και το ποσό φαντάζει απλησίαστα υπέρογκο για τα μέτρα μου, μέσα μου, πριν ξυπνήσω απ’ το όνειρο, φλερτάρω το ενδεχόμενο να το νοικιάσω…

………………………………………..

Όλα αυτά μου φάνηκαν τότε ακαταλαβίστικα..

Αν και μυστηριώδες, αινιγματικό κι ακατάληπτο για μένα τότε το περιεχόμενο του ονείρου, δεν χρειάστηκε καν να το καταγράψω για να μείνει στην μνήμη μου ανεξίτηλα σημαντικό…

Τώρα, είμαι σε θέση να αναγνωρίσω πως ήταν μια κάθετη τομή στην οριζόντια διάσταση του χρονικού-υπαρξιακού ορίζοντα της ζωής μου.

Μια λανθάνουσα, μεταμφιεσμένη απάντηση στο συνθληπτικό μου άγχος, που ταυτόχρονα μορφοποιούσε την αγωνία μου σκιαγραφώντας το περιεχόμενό της.

Στα χρόνια που ακολούθησαν κλήθηκα –χωρίς την συνειδητή μου συνήθως συγκατάθεση- να διερευνήσω το ψυχικό μου δυναμικό.

Να το αγγίξω και να το διευρύνω, καθώς διαλεγόμουν με το πλήθος των προσωπείων της προσωπικότητάς μου.

Στο όνειρο, το ανεκπλήρωτο δυναμικό της ψυχής μου με προσκαλεί να το συναντήσω μέσα στην ποικιλομορφία των διαφορετικών δωματίων. Των αποσπασμένων κομματιών μου, που όμως συστεγάζονται στο ίδιο οίκημα, το οποίο ανήκει σε έναν –άγνωστο ακόμα- ιδιοκτήτη.

Οι υποπροσωπικότητές μου που ακόμα φοβάμαι να γνωρίσω διασκεδάζουν την αμφιθυμία και τον τρόμο μου να τις συναντήσω προμηνύοντας μου αισθήματα ικανοποίησης και πρωτόγνωρης χαράς. Είναι η χαρά που πολύ αργότερα θα αρχίσω να βιώνω καθώς πειραματίζομαι με τις ανεξιχνίαστες εκδοχές του εαυτού μου. Καθώς τις προσεγγίζω μεταγγίζοντας το ενεργειακό τους δυναμικό, και –κυρίως- αποφασίζοντας να τις στεγάσω κάτω από την ίδια στέγη!

Αν και φαινομενικά μοιάζει να υπηρετούν ξεχωριστούς στόχους και νοήματα, όμως –το όνειρο το λέει καθαρά!- ο ιδιοκτήτης και το σπίτι είναι ένα (πάμπολλα δωμάτια ενός ενιαίου σπιτιού)!

Αν και δεν γνωρίζω τον ιδιοκτήτη, αν και το ποσό της υπενοικίασης –δηλαδή το κόστος που θα κληθώ να καταβάλλω για να αξιοποιήσω τις ενεργειακές δυνατότητες του χώρου- μοιάζει να υπερβαίνει απαγορευτικά τις οικονομικές μου δυνατότητες, αν και προβληματίζομαι για το πώς θα μπορέσω να το διαθέσω, όμως, παρόλη την αμφιθυμία μου, μια εντός μου φωνή με υπερφίαλη αυθάδεια με ενθαρρύνει να το διαπραγματευτώ…

Τα βήματα προς την ανάδυση της επιθυμίας... (Κάντε κλικ και διαβάστε ΕΔΩ το άρθρο!)

Η ψυχοθεραπεία, ο ψυχολόγος, οι κρίσεις πανικού και οι ερωτευμένοι

Οι πιο δύσκολοι «πελάτες» της ψυχοθεραπείας είναι οι άνθρωποι που πάσχουν από κρίσεις πανικού, και οι ερωτευμένοι.

Τόσο οι πάσχοντες από κρίσεις πανικού, όσο και αυτοί/ αυτές που βιώνουν έναν αδικαίωτο, ματαιωμένο έρωτα θέλουν να βγουν απ’ το «σκοτεινό τούνελ», α) χωρίς να βλέπουν που πάνε –επειδή εθελοτυφλούν, και το δυσκολότερο!- β) χωρίς να τους το γνωστοποιήσει ο θεραπευτής! (Δηλαδή, χωρίς να αποκτήσουν επίγνωση του γεγονότος της εκούσιας τυφλότητάς τους…).

Οι μεν πρώτοι πάσχουν συνήθως από κρίσεις επειδή –σε ασυνείδητο επίπεδο- αρνήθηκαν, και συνεχίζουν να αρνούνται να βιώσουν και να επεξεργαστούν δυσάρεστα κι επίπονα συναισθήματα κι εμπειρίες που έχουν την αφετηρία τους σε ένα συνήθως τραυματικό γεγονός. Θέλουν, αν είναι δυνατόν, να πάψουν να υποφέρουν από κρίσεις πανικού, χωρίς όμως να αγγίξουν, και πολύ περισσότερο να δουν κατάματα τον πραγματικό τους φόβο που οι κρίσεις πανικού, αφού λειτουργούν ως υπεκφυγή, τον συγκαλύπτουν, τον ενισχύουν και τον σταθεροποιούν. Χωρίς να έρθουν σε επαφή με την άρνησή τους να αγγίξουν τον φόβο τους.

Ζητάνε να σταματήσουν οι κρίσεις, κατά κάποιον τρόπο.. «μαγικά», κατά προτίμηση χωρίς την δική τους συμμετοχή κι ανάληψη ευθύνης στο άνοιγμα του «μαύρου κουτιού». Δηλαδή, δίχως να αδειάσουν την ντουλάπα τους από τους σκελετούς που συνεχίζουν για χρόνια να δεσμεύουν το ψυχικό τους δυναμικό υποτάσσοντας το στην επένδυση του λανθάνοντος φόβου…

Συνήθως, αρνούνται σθεναρά να δουν την σύνδεση ανάμεσα στα συμπτώματά τους και στα αληθινά ψυχικά τους αιτήματα, που παραμένουν, γι’ αυτόν τον λόγο, ερμητικά ανεπίγνωστα.

Οι δε ερωτευμένοι, μιλούν ακατάπαυστα για την εστιασμένη – όπως νομίζουν- αιτία του πόνου τους, την οποία βέβαια έχουν αποθέσει στον άνθρωπο που χωρίς ανταπόκριση και -εν τούτοις- διακαώς επιθυμούν.

Πως είναι όμως δυνατόν να εμμένεις στο να επιθυμείς κάποιον που, κατ’ εξακολούθηση & με συνέπεια σε αρνείται, μερικώς ή ολοκληρωτικά; Που σε απορρίπτει, σε μειώνει, ή σε ματαιώνει; Πώς να επιμένεις να συνδέεσαι με αυτήν την ματαιωτική σου επιθυμία, και μάλιστα με αμείωτη ένταση, αν στην πραγματικότητα αυτό που ενδοψυχικά ζητάς δεν είναι η ίδια η απόρριψη, η ματαίωση και η εγκατάλειψη προσωποποιημένη…;

Οι αδικαίωτα ερωτευμένοι εμμένουν στη γυναίκα, ή στον άνδρα που εμφανώς απορρίπτει την προσφορά του έρωτά τους, γιατί προτιμούν ασυνείδητα να… βρουν το δέντρο για να χάνουν συστηματικά το δάσος…

Προτιμούν ασυνείδητα να βιώνουν την συγκαλυμμένη κι ενοχική τους οργή, την αδιεκπεραίωτη θλίψη, τον φόβο και τον πόνο της εγκατάλειψης, επενδύοντας ψυχικά σ’ ένα πρόσωπο και σε μια κατάσταση που τους θυμίζει τις συνθήκες του αρχικού τους τραύματος.

Προτιμούν να καθρεφτίζουν τα δύσκολα συναισθήματα -με τα οποία χρειάζεται να έρθουν σε επαφή- στο απορριπτικό πρόσωπο –που συνεχώς κάνουν το «λάθος» να ερωτεύονται!- παρά να στραφούν με πρόθεση ενδοσκόπησης κι αποκάλυψης στην πραγματική πηγή της αμφιθυμίας τους. Δηλαδή, στις ανεπίλυτες οιδιπόδειες συγκρούσεις και στις τραυματικές σχέσεις με τους γονείς & κηδεμόνες τους.

Η δική μου ευθύνη και ο ρόλος από την θέση του ψυχοθεραπευτή είναι να διευκολύνω της διαδικασία της διερεύνησης του εαυτού και το αίτημα της επίγνωσης των ψευδών προσωπείων πίσω από τις υπεκφυγές των συμπτωμάτων. Δεν είναι να συμμαχώ με την λήθη, την άρνηση ή την διαστρέβλωση της αλήθειας.

Στις παραπάνω όμως περιπτώσεις, χρειάζεται συχνά να εξαντλήσω τα αποθέματα της υπομονής μου, με την ελπίδα πως τελικά το αίτημα της φοβισμένης ψυχής για αυτοαποκάλυψη θα υπερτερήσει στις συνεχείς μάχες που δίνει ενάντια στις εσωτερικές φωνές. Τις φωνές εκείνες που δελεαστικά ενθαρρύνουν την ψυχική απροθυμία, το βούλιαγμα στην παραίτηση και την αυτουπονομευτική απελπισία.

Ο φόβος της δέσμευσης... (Κάντε "κλικ" και διαβάστε εδώ!)